'Zetten we liever de winkeldeur dan onze voordeur opnieuw open?'

Over de nood aan heldere communicatie is al het nodige al gezegd en geschreven. Dat dacht ik echt. In allerlei kranten en tv-journaals, door allerlei experts, zelfs op deze exacte lijnen.

Maar dan moest het nieuwe fiasco dat de persconferentie van de Nationale Veiligheidsraad was, vrijdag, nog komen. Ik weet niet of er in de recente geschiedenis van dit land ooit een meer uitgelezen moment was om, anderhalve maand nadat heel Europa lamgelegd werd in een ongeziene gezondheidscrisis, mensen perspectief te bieden. Maar een persconferentie na 22 uur op een vrijdagavond die dan nog eens meer onduidelijkheid dan duidelijkheid brengt, is een zelden gezien dieptepunt van ons politiek bestel. Dat daags nadien minister Alexander De Croo dan ook niet anders kan dan in een televisiestudio ‘ja’ te antwoorden op de vraag of we dan wel in winkels mogen afspreken met familie, is alleen maar het logische gevolg van het feit dat ook hij het eigenlijk niet meer weet.

Maar naast de communicatie, schuilt er een veel fundamenteler probleem in de keuzes van de Nationale Veiligheidsraad. Die koos ervoor om de handelaars een toegeving te gunnen door vanaf 11 mei de winkels opnieuw te laten openen – als de curve dat toelaat. Nu, het is de winkeliers van harte gegund, en we zullen met z’n allen de lokale handel enorm moeten ondersteunen na deze crisis, maar dat is de foute keuze.

Niet alleen omdat het te vroeg lijkt – die domper op de vreugde werd alweer voorbehouden voor de virologen en de experts, die het ’s anderendaags mochten komen uitleggen in de televisiejournaals en nu al nachtmerries hebben over overvolle winkelstraten. Maar ook en vooral omdat deze opening naar de handel toe een andere deur weer dichtdoet: die van het sociaal contact. Het is nu eenmaal niet mogelijk om op alle vlakken te gaan versoepelen, zeker nu we het aantal nieuwe ziekenhuisopnames al een week lang niet naar omlaag krijgen.

Opletten voor rebellie

Maar dat het straks opnieuw toegestaan zou zijn om te gaan winkelen, maar niet om eindelijk terug een naast familielid thuis te ontvangen, is van een zelden gezien cynisme. Een slag in het gezicht van iedereen die zich netjes aan de regels heeft gehouden, om ervoor te zorgen dat we vooral elkáár opnieuw in de armen mogen sluiten binnenkort. Mensen die al lang vrede hebben gesloten met het idee dat er deze zomer waarschijnlijk geen reis inzit, dat de festivals zijn afgeblazen en dat een shoppingnamiddagje aan een winkel er nu eenmaal even niet inzit.

Maar dat dat laatste voorrang zou krijgen op een versoepeling van het verbod op sociaal contact, zal hen aanzetten tot rebellie. En neem het hen eens kwalijk, als ze straks het volk opnieuw naar de winkelstraat zien trekken. Wanneer ook zij weten dat de experts wel degelijk voorstellen klaar hadden om naaste familie of vrienden opnieuw thuis toe te laten – maar dat die door de politiek luttele uren voor de persconferentie van tafel werden geveegd.

Daarom: zet niet de winkeldeur, maar onze voordeur opnieuw open, zo nodig enkel voor één naast familielid en met alle nodige veiligheidsmaatregelen. In tijden van prachtige lente-avonden, de iftars en de ramadan, maar vooral van een breedgedragen en diepgeworteld besef van wat er écht toe doet, is dat de enige juiste keuze.