Mambar Pierrette: een Rosetta uit Kameroen

Wat als de ware filmheldin niet Wonder Woman was, maar een naaister uit het Kameroense Douala die niet plooit, hoewel het dagelijks tegenslagen regent? Je vraagt het je af na Mambar Pierrette van de Brusselse Rosine Mbakam.

Dat de Kameroenees-Brusselse cineaste Rosine Mbakam met haar eerste langspeelfilm meteen de selectie haalde van La Quinzaine des Cinéastes in Cannes was geen verrassing voor wie een van haar twee internationaal geroemde documentaires zag: het in een kapsalon in Mantoge gedraaide Chez jolie coiffure of Les prières de Delphine, de prangende getuigenis van een jonge Kameroense moeder die een drie maal zo oude Belg huwde.

Met Mambar Pierrette wijst ze de wereld op het hard leven en de noodgedwongen enorme veerkracht van een jonge moeder in het Kameroense Douala. Mambar Pierrette, geïnspireerd én vertolkt door haar nicht, plooit zich dubbel om haar kinderen aan schoolboeken te helpen. Maar haar naaiatelier stroomt voor de zoveelste keer onder, klanten zien zich verplicht tot scherpe prijsonderhandelingen, een spoedherstelling van haar naaimachine kost extra veel, op straat wordt ze beroofd en morgen brengt hoogstwaarschijnlijke nieuwe zorgen met zich mee.

Het portret van de heldhaftig verder naaiende vrouw is ook een schets van een stad met behoorlijk pittige uitdagingen. Je zou bij wijze van compliment de opvallende beheerste, erg dicht bij de werkelijkheid aanleunende film in de sociaal-realistische, maatschappijkritische en humanistische traditie kunnen situeren van Rosetta en De Fietsendief. Maar dan ga je onterecht voorbij aan het unieke karakter van de film: Mbakam geeft een stem en een gezicht aan een vrouw van vandaag die nog nooit haar verhaal heeft kunnen delen.

Vanaf 24 januari in de bioscoop.