Aanschuiven bij The Last Dinner Party in de Botanique: prelude tot algehele extase

Het gonsde van de verwachting in de Botanique voor The Last Dinner Party. Wie plaatsnam aan de dis, kreeg waar voor zijn geld.

“Dit deel noemen we ‘the weeping hour’,” zei frontvrouw Abigail Morris een paar songs ver in de set. “Als je moet huilen, doe het dan nu. Want daarna is het ‘all sex and dancing’.” Dat seks en dansen bleek behoorlijk binnen de kuisheidsregels van een concertzaal te vallen, maar The Last Dinner Party serveerde wel een performance met poten en oren.

Het concert in de Botanique kondigde zich niet alleen aan als een van de shows van het jaar, maar ook als een soort test. Het vijftal uit Londen genereerde het voorbije anderhalf jaar een ouderwetse buzz. De band won een Rising Star bij de Brit Awards en werd door de BBC tot sound van 2024 gebombardeerd. Nog voor The Last Dinner Party muziek uit had, deelde het al affiches met de allergrootsten. “Een door de muziekindustrie bij elkaar geflanste girlband!” kijfden zwartkijkers. “Een uitgekiend marketingproduct!”

Cynici die al een deel lik op stuk kregen toen The Last Dinner Party's langverwachte debuutalbum Prelude to ectasy geen sof bleek. En nu hun reserves volledig mogen opbergen, want de doortocht van Morris en co in Brussel bleek allesbehalve van bordkarton. Dat was voor een groot deel te danken aan Abigail Morris, die als een losgeslagen derwisj over het podium dartelde. Hand naar het hoofd, dramatisch op de knieën, het publiek rond haar vinger. Tegenover zoveel theatraliteit leek de rest van de band, nochtans prima bij de les, er maar wat droogjes bij te staan.

De muziek, live wat potiger gebracht dan op plaat, leende zich uitstekend tot een avond vol hartstocht. “There is candle wax melting in my veins, so I keep myself standing in your flames,” klonk het in ‘Burn alive’, dat meteen een steekvlam door de Orangerie joeg.

The Last Dinner Party ziet eruit alsof ze Bridgerton-feestjes afschuimen, met Victoriaanse outfits die vrijheid, geestdrift en 'fuck you' ademen. Een houding die zich vertaalt naar songs die zowel uit de barokpop van Kate Bush putten als de melodielijnen van ABBA en de zwier van Florence + The Machine. Weelderige gitaarpop die voelt als de feestdis waar ze in hun naam aan refereren. Een verademing ook tussen de hoekige postpunkbands die de voorbije paar jaar over het Kanaal de gitaarscene domineerden.

Gitariste Emily Roberts leerde de knepen van de glam als vrouwelijke Brian May in een coverband van Queen, en dat toonde ze ook met vurige gitaarlicks. Voor ‘Beautiful boy’ haalde ze een dwarsfluit boven die deed denken aan de hoogdagen van de bombastische progrock van Thijs van Leer, die met zijn culthitje ‘Hocus pocus’ net voor het concert nog door het geluidssysteem van de zaal jodelde. Als dat maar géén trend wordt.

‘My lady of mercy’, met Roberts op zo’n lekker protserige Flying V-gitaar en toetseniste Aurora Nishevci op een niet minder opzichtige keytar, was het soort bombastische rocksong waarmee bands tegenwoordig Eurosong kunnen winnen (we hebben het over jullie, Måneskin). ‘Sinner’ versmolt op een verleidelijke manier verschroeiende verliefdheid en gemsoorde passie, zoals je het hele concert van de Britten kon samenvatten.

“Dat mensen zoals jullie naar ons komen kijken, is ons veel meer waard dan al die streams,” zei Morris toen de band zijn fans na vijftig minuten huiswaarts stuurde met hun grootste hit ‘Nothing matters’. De extase was er nog niet helemaal, maar de prelude smaakte alvast naar veel meer. Heel even leek het toch alsof er niets anders belangrijker was dan dit concert.

Gezien op 21 februari in de Botanique