Douglas Firs: ‘Ik heb niet op elke vraag een antwoord nodig’

“Ik weet de komende jaren wat te doen,” zegt Gertjan Van Hellemont naar aanleiding van zijn show in de AB. Deze zomer beviel de Gentse groothandelaar in americana van drie baby's: een tweeling én een album van zijn band Douglas Firs.

“You have good hair,” zei Joan As Police Woman ooit tegen Gertjan Van Hellemont tijdens de opnames van een livesessie bij Radio 1, waar hij geluidstechnicus is. We kunnen het alleen maar beamen, ook wanneer hij gewoon zijn doordeweekse zelf is op zijn zolderkamer in Destelbergen etaleert hij een weelderige dos waar Jon Bongiovi niet van terug heeft. Zo weelderig klinkt de singer-songwriter ook op Happy, pt. 2, zijn nieuwe album dat hij drie jaar na de intieme rouwplaat Heart of mother opnieuw opnam in zijn wunderkammer in de nok van zijn rijhuis. (Lees verder onder de foto)

“Deze kamer is mijn leven,” zegt Van Hellemont tussen posters van Bob Dylan en Pommelien Thijs, rondslingerend speelgoed en véél instrumenten. “Wanneer je je droom realiseert, zoals met deze studio, ebt dat gelukzalige gevoel vaak weer weg. Mijn pa heeft 30 jaar van een Vespa gedroomd. Maar een paar maanden nadat hij hem eindelijk had gekocht, heeft hij hem weer verkocht. Dat heb ik hier niet. Zelfs met de tweeling erbij hebben we er nog niet aan gedacht om van deze ruimte een kinderkamer te maken.”

De plek wordt ook rijker, vertelt Van Hellemont, er komen altijd meer herinneringen bij. Gedachten die hij in songs condenseert. Over zijn moeder, die overleed net voor hij voor de eerste keer vader werd. En nu op Happy, pt. 2 over het geluk dat hij daarna opnieuw vond, zonder het verdriet weg te moffelen. “Ik had nog nooit een sleutelfiguur uit mijn leven verloren, dat was heftig. Maar na een tijdje merk je dat je toch opnieuw gelukkig kan zijn. Plots sta je weer te lachen en denk je: moet ik mij nu schuldig voelen?”

Iedereen gaat op zoek naar geluk, dus gunt hij dat zichzelf ook, zegt hij. “Helemaal hetzelfde zal het nooit meer zijn. Er is een laag glans af die niet terugkomt. Dit is gewoon een nieuw hoofdstuk, vandaar die 'part 2'.” Op zijn nieuwe album zwaait Van Hellemont zijn moeder uit met 'I miss you' en een huilende pedalsteelgitaar. “We thought his hair would be pitch black,” zingt hij haar toe over zijn zoontje Georges, “But you should see him, he is blonde just like his dad / Do you remember that old photo where I'm crying? / Well I can tell you, he looks exactly just like that / I miss you.”

Een lui hart

“De gebeurtenissen van de voorbije jaren hebben mij veranderd,” zegt de zanger. “Bij een discussie denk ik snel: wil ik mijn geluk hiervan laten afhangen? En meestal is het antwoord 'nee'. Eigenlijk kun je met mij niet zo makkelijk nog ruziemaken. Omdat ik meer belang hecht aan wat écht belangrijk is. Dat de kinderen blij en gezond zijn, en wij ook. Al de rest maakt niet zoveel meer uit. Als muzikant zonder kinderen, of zonder dat grote verlies, schrijf je heel ik-gericht. Nu beschouw ik meer en probeer ik de dingen te relativeren.” (Lees verder onder de foto)

'I miss you' is een hartverscheurend, intiem nummer. Maar Happy, pt. 2 valt vooral op door zijn levensvreugde. Van Hellemonts liefde voor americana, die mix van Amerikaanse country, folk en rock, mondt niet zelden uit in zwierige songs. “Dat plezier is altijd deel geweest van Douglas Firs,” zegt Van Hellemont. “Ik ben blij dat dat terug is.” 'Magazine' is zo'n liedje waarop hij wilde klinken als “Neil Young op een ruimteschip naar Mars.” “Een vrolijke nieuwe song,” kondigde de singer-songwriter de single aan op Instagram. “Ik ben van nature nogal iemand die overpeinst en melancholisch durft te zijn. Dus ik vond het fijn dat die blijheid eens opborrelde. Ik snak daar ook naar als ik naar andermans platen luister.”

Van Hellemont is een aanhanger van de filosofie van het 'Lazy heart', zoals in de gelijknamige song: “Je kan zo lang tobben en proberen rationeel te zijn, maar uiteindelijk bepaalt je hart wat er zal gebeuren. Zeker in de liefde. Dat gevoel heb je ook wanneer een song moeiteloos uit je vingers rolt. Ineens is het daar: een melodie, een akkoordenschema. Dat is magisch. Maar daarna is het gewoon hard werken. Ik denk niet dat ik ooit al zo hard aan een plaat gesleuteld heb.”
Van Hellemont ging voor de details, want daar schuilt niet alleen God, maar ook geluk. “Ik heb heel veel dingen in de vuilnisbak gekieperd en opnieuw opgenomen, omdat ik ze met de groep wilde inspelen. Als je samen musiceert, gebeuren er dingen die je niet kan verkrijgen als je apart speelt en de puzzelstukjes daarna in elkaar past.”

Een handleiding om te rouwen

Voor de afwerking van zijn album trok Van Hellemont naar LA, waar hij had afgesproken met geluidstechnicus Kevin Ratterman. “Zonder te technisch te willen zijn: ik ben echt ontroerd door zijn gebruik van reverb. (Lacht) Die weidse galm in zijn sound deed mij ook al zwijmelen bij zijn werk met bands als My Morning Jacket en Ray LaMontagne. Kevin is een force of nature. Zijn ouders waren begrafenisondernemers. Als jonge gast had hij ontdekt dat de lijkenzaal heel goed klonk. En dus begon hij 's nachts tussen de lijken drums op te nemen.” (Lacht)

En zo kwam Van Hellemont toch opnieuw bij de dood uit. “Ik had het met Kevin over hoe wij omgaan met de dood. In België kunnen wij dat niet goed. Wij hebben in het Westen zoveel controle over alles, dat we dat afscheid maar moeilijk kunnen plaatsen.” Tegelijk hoeven we niet voor alles een handleiding te hebben, toch? “Nee, daar zijn we wel goed in, als we een probleem hebben, wordt er meteen een manual aangereikt. Terwijl ik gewoon mijn intuïtie wil volgen.”

“Nothing's ever as it seems / I guess we all have different dreams,” verwoordt Van Hellemont dat op zijn album. “We hoeven ook niet allemaal op dezelfde golflengte te zitten. Er zijn zoveel nuances aan iemands denken of dromen. Uiteindelijk probeert iedereen maar wat, in onze zoektocht naar geluk lanceren we allemaal losse flodders in de hoop dat we een keer doel treffen. Om dat te kunnen plaatsen, proberen we dat vorm te geven met titels van jobs en allerlei structuren. Zodat alles voelt alsof het netjes geregeld is. Ik vind het een troostende gedachte om niet op elke vraag een antwoord te krijgen.”