Soulwax in de AB: een verschroeiende trip op een retrofuturistisch ruimteschip

Bij het eerste van zijn vier uitverkochte concerten in de Ancienne Belgique stond Soulwax strak als pas gestreken pak. De Gentse elektrorockers lieten de zaal smeulend achter.

Als een spaceship waarvan de motoren langzaam op toerental kwamen: zo begon Soulwax aan zijn eerste van vier uitverkochte shows in de Ancienne Belgique. Zoemtonen zwelden aan, witte neon lichtte de controlekamer op waarin Stephen en David Dewaele aan grote ronde knoppen van robuuste modulaire synths begonnen te draaien. Naast hen bassist/toetsenist Stefaan Van Leuven en Laima Leyton, op dezelfde retrofuturistische machinerie. Boven op de ijzeren stellage die rond hen was gebouwd, namen drie drummers plaats, waaronder Igor Cavalera van Sepultura. Allemaal gehuld in zwarte uniformen. Alsof je naar Kraftwerk keek, maar dan in een rauwe, industriële versie. Kortom, visueel verbluffend.

Ready for take off! leek er door de zaal te gonzen, en daar doken de broers vanuit hun werkstation ‘Hot like Sahara’ in, een nummer van hun nog te verschijnen nieuwe plaat. Donkere new wave, die nog niet zo verschroeiend voelde als zijn titel deed vermoeden. In de nijdige postpunker ‘Idiots in love’, eveneens een nieuweling, haalde David Dewaele een krassende gitaar boven. Zal Soulwax ooit opnieuw de (stoner)rockband zijn die de groep was voor hij met Nite versions in 2005 vervelde tot elektrorockvehikel?

Soulwax heeft sindsdien van het versmelten van rock en elektronica zijn handelsmerk gemaakt. Synths gieren als gitaren, drums beuken als technobeats. De rolls die de drie slagwerkers synchroon of in een wervelende call-and-response-battle de zaal in vuurden bij ‘Missing wires’ en ‘Is it always binary’, zaten strak als een spandex rond een getrainde bips. Ratelende drumduels die tegelijk mechanisch en tribaal aanvoelden.

Percussie, opgefokt en heavy, synthetisch of analoog, vormt de hartslag van Soulwax’ sound. Op het voortjakkerende ritme vloeiden alle songs naadloos over in elkaar. Na concerten in onder meer Parijs, Barcelona en Berlijn liep de show gesmeerd als een pas geolied tandwiel. Elk detail was uitgekiend, van de sound tot de opstelling, de kostuums en de strakke, elementaire belichting.

‘Krack’ verblufte met zijn donkere energie, de eightiespop van het kakelverse ‘Polaris’ gaf een glimp op de toekomst. ‘Do you want to get into trouble?’, dat aan het donkerste van Depeche Mode deed denken, mepte je ei zo na tegen het canvas, net als de technorock van ‘Another excuse’. “We can’t dance around the truth,” zong Stepen Dewaele, “We’re just looking for a truce.” De zeven jaar oude song kreeg door de belabberde staat van de wereld een nieuwe invulling.

De zaal kwam onder stoom, maar echt uitbundig gedanst werd er niet. Daarvoor is Soulwax’ intense, uit de kluiten gewassen krautrock wellicht te onderkoeld en soms te stug. Voeg daar de dunne, in het woeste elektronische landschap bedolven stem van Stephen Dewaele aan toe, en je miste af en toe wat warmte. Door het moordende tempo moest het publiek ook naar adem happen. Herkenbaarder materiaal als ‘E talking’ en ‘Miserable girl’, dat als een sidderaal door de zaal sloop, trokken wél iedereen over de streep.

“We gaan niet meer terugkomen,” schuchterde Stephen Dewaele bij tweede bisnummer ‘Goodnight transmission’, dat eindelijk de beat vertraagde tot sexy funk alvorens het met een furieus slot de zaal in de as legde. “We hebben niets meer.” Niets meer? We zouden Soulwax stiekem graag nog een keer hun oude krakers horen brengen. Wat meer songs, wat meer emotie. Wie weet op de nieuwe plaat?

Gezien op 29 januari in de Ancienne Belgique. Soulwax concerteert nog op 30 en 31/1, en op 2/4. Deze shows zijn allemaal uitverkocht.