Cynthia Bolingo heeft zin in de Memorial: 'Deze keer ben ik vastberaden'

Sprintster Cynthia Bolingo loopt vrijdag tegen de absolute wereldtop ‘haar’ geliefde 400 meter op de Memorial Van Damme. Na een hobbelig jaar staat de Brusselse weer zelfverzekerd op de piste.

Cynthia Bolingo had een pechjaar. Net nadat ze vorig jaar het Belgische record op de 400 meter had gebroken, moest ze nipt afzeggen voor de Olympische Spelen. Bij een training was haar hamstring gescheurd. “Dat was een enorme teleurstelling die me veel tijd heeft gekost,” vertelt ze zelf. “Ik heb me even afgewend van de atletiek. Ik bleef vooral bij vrienden en familie en liep maar af en toe, zonder veel verwachtingen. In de winter zag ik het weer zitten.”

Net toen scheurde ze haar rechterknieligament. Er volgde een operatie en lange revalidatie. “We zijn pas beginnen te trainen in juni,” zegt haar coach Carole Bam. Het wereldkampioenschap in juli kwam nog te vroeg. In augustus haalde Bolingo toch de 400 meter-finale op het EK in München. Het leverde haar een wildcard op voor diezelfde afstand op de Memorial Van Damme. Na zo’n kort seizoen ziet Bolingo de Memorial als uitgelezen sluitstuk. “Het is mijn kans om te lopen tegen de beste atleten ter wereld. Ik heb er zin in. No way dat ik mijn carrière door één operatie laat stoppen.”

De motivatie die een tijdje zoek was, lijkt weer te bruisen. “Cynthia laat zich niet hangen,” zegt coach Bam. “Ik heb haar twee keer heel diep gezien, onder meer na de Spelen, maar niet deze lente. Zodra ze kon, ging ze fitnessen en trainde ze op de fiets.” “Het was altijd de bedoeling om Cynthia een baan te geven,” zegt Memorial-meetingdirecteur Kim Gevaert. “Het is een sterk veld, maar we zien dat ze de laatste weken weer in vorm is. Gesteund door haar eigen publiek kan ze hier zeker goed uithalen.”

Brusselse in het hart

De 29-jarige Bolingo groeide op tussen Ukkel en de Brusselse Marollen. Haar Congolese ouders kregen in België drie kinderen: Cynthia is de middelste tussen twee broers. Een warm gezin, vertelt haar omgeving, dat nog meer aan elkaar hangt sinds hun vader in de eerste coronagolf stierf aan Covid-19. Bolingo logeert vaak bij haar moeder in de Marollen en struint op zondag graag door de wijk. “Ik blijf een Brusselse tot mijn dood,” zegt ze. Voor haar training woont ze nu in Nijvel, maar ze komt terug, belooft ze. Lopen doet ze soms in het Warandepark of rond het Jubelpark. “Mensen vragen me dan of ze mee mogen lopen. Dat mag, zeg ik, maar ik ben wel aan het trainen,” lacht ze.

De sportwereld noemt Bolingo een zachte, strijdvaardige en bijzonder gulle vrouw. Tijdens het WK in Peking in 2015 leende ze haar eigen spikes spontaan aan haar goede vriendin Marie-Josée Ta Lou, die de hare was vergeten. “Ze liepen in een volledig andere reeks, dus moest ik tien minuten voor Cynthia’s wedstrijd nog naar het hotel om nieuwe spikes voor haar,” vertelt Bam.

De jaren nadien werd Bolingo twee keer Belgisch kampioen op de 200 meter, één keer op de 100 meter en drie keer op de 400 meter indoor. “Ze heeft van nature een goede looptechniek met explosiviteit en snelheid. Na wat zoeken heeft ze met de 400 meter echt haar nummer gevonden,” zegt Kim Gevaert, die haar eigen Belgisch record aan Bolingo moest gunnen. “Haar pech zijn die vervelende blessures. Ze heeft haar sterke tijden niet altijd kunnen tonen op de grote kampioenschappen, terwijl mensen toch vooral die titels en medailles onthouden.”

Aandacht voor diversiteit

Tussen records en blessures leunt Bolingo’s carrière ook op toeval. Als kind wou ze danseres worden, tot haar sportleerkracht haar looptalent opmerkte tijdens de scholencross. Bolingo belandde als 15-jarige in de atletiekclub in Watermaal-Bosvoorde en startte vijf jaar later in Nijvel bij de Kameroens-Belgische Carole Bam.

“Het viel me plots op dat ik nog nooit een vrouwelijke trainer had gezien, al zeker geen zwarte,” zegt Bolingo. “Tien jaar later is er weinig veranderd. De sportwereld ondersteunt vrouwen nog niet genoeg in hogere functies.” Maar noem haar geen klassieke feministe, zei ze aan La DH. “Er is evenveel aandacht nodig voor zwarte vrouwen en moslimvrouwen,” vindt ze. “We overdrijven niet als we zeggen dat er discriminatie is, dus moeten we erover praten.”

Praten doet ze vaak en open via sociale media. Bolingo studeerde maatschappelijk werk, doet aan vluchtelingenwerk en liet zich al zien tijdens de Black Lives Matter-betoging van 2020. Sinds een jaar is ze diversiteitsambassadrice voor sportbedrijf Golazo. In die rol geeft ze woensdag een seminarie over diversiteit en inclusie in de Belgische sport. “Ik zou niet spreken over direct racisme, maar ik merk wel minder respect en erkenning voor mijn prestaties in vergelijking met andere Belgische lopers,” vertelt ze. “Ik kan daar nu beter mee leven dan vroeger. Ik wil gelijkheid liever actief promoten.”

Voor elke wedstrijd trekt ze twee witte lijnen over haar zwarte gezicht: één over haar kin, om de zwart-witblik op diversiteit uit te dagen, en één over haar neus met twee stippen. “De stippen herinneren me eraan dat we onze eigen grootste vijand zijn. Mezelf zo in de spiegel zien, geeft me enorm veel kracht bij het lopen,” zegt ze. Kracht voor vrijdag heeft ze al. “Deze keer ben ik vastberaden. Als niet lukt, dan heb ik op zijn minst alles geprobeerd.”