Sporters zonder competitie: 'Ik mis mijn team enorm'

Ook Brusselse sporters op verschillende niveaus zitten al langer dan een maand zonder competitie, en bovendien leven ook zij soms in onzekerheid. Ze vertellen hoe ze geconfronteerd worden met het virus, nieuwe sportieve doelen en aangepaste trainingsschema’s.

Camille Laus (26), atleet: “De rust in de stad doet me goed”

“Sinds 2018 stond alles in het teken van de Olympische Spelen van 2020 in Tokio,” zegt de Brusselse Camille Laus. Ze is kapitein van de Belgische atletiekploeg 4x400 meter, de Belgian Cheetahs. Vorig jaar eindigde ze met de ploeg nog vijfde op het WK atletiek in Doha.

“Nu de Spelen door het coronavirus verplaatst zijn naar de zomer van 2021, geeft mij dat wel een nieuw doel. Zo kan ik mij ook individueel proberen te kwalificeren voor Tokio.” Fit blijven is dus belangrijk voor de opper-Cheetah. Laus traint nog steeds vier à vijf dagen per week, en ze doet dat in groep met andere atleten.

“Maar we respecteren wel de regels van social distancing,” verzekert ze. “In Louvain-la-Neuve organiseert coach Jacques Borlée trainingssessies. Daar is genoeg plaats om afstand te houden en we moeten we telkens onze lichaamstemperatuur laten meten voor we beginnen. Als iemand koorts heeft, wordt die persoon meteen naar huis gestuurd.”

Onder meer collega’s Nafi Thiam, Anne Zagré en Cynthia Bolingo trainen ook op dezelfde locatie. “Eigenlijk doet de rust in de stad mij momenteel wel goed. (Lacht)

De lockdown geeft een bijzonder gevoel nu in Brussel, les habitudes changent en mensen passen zich opvallend makkelijk aan. Buiten de autoritjes naar de training kom ik alleen buiten om boodschappen te doen.”

Voor Laus gaan de trainingen dan wel door en de Olympische Spelen van Tokio 2021 fungeren als licht aan het einde van de tunnel, maar dat weegt allemaal niet op tegen het gemis van vrienden en familie. “Ik mis mijn familie meer dan ik competitiewedstrijden mis.

Je kan wel videochatten en veel met elkaar telefoneren, maar dat is niet hetzelfde als elkaar echt kunnen zien en spreken. Als dit allemaal voorbij is, is het eerste wat ik doe iedereen eens goed vastpakken.”

Patrick Pille (47), sportief verantwoordelijke Léopold-hockeyclub

“Financieel zorgt het coronavirus voor een serieuze kater,” begint Patrick Pille, sportief verantwoordelijke van hockeyclub Léopold uit Ukkel.

“Maar we vragen geen tijdelijke werkloosheid aan voor onze profspelers, ook al is de hockeycompetitie nog voor de play-offs stilgelegd. We willen hun contract uitbetalen zoals afgesproken. Dat is ons ook gevraagd door de vereniging van profclubs. De beste drie Belgische hockeyclubs van het huidige klassement mogen volgend seizoen Europees spelen. Wij stonden bovenaan toen de competitie werd stopgezet, dus kunnen we gelukkig nog uitkijken naar Europese wedstrijden volgend seizoen.”

“We hopen dat alle aangesloten leden van Léopold Hockey de situatie begrijpen. Voor onze jeugdspelers betekent de coronacrisis dat ongeveer de helft van het seizoen in het water valt. Maar ik vraag toch begrip van onze leden. We zijn binnenkort bijvoorbeeld van plan om meer jeugdstages aan te bieden. Dat kunnen we doen dankzij de aanleg van drie nieuwe hockeyterreinen.

Dat is een groot project waarmee we nu vroeger konden beginnen omdat de competitie vroeger dan verwacht gedaan is. De werken zijn al meer dan twee weken bezig. Het gaat om twee van de nieuwste watervelden (terrein van kunstgras gemaakt van waterdoorlatende stof, red.) en de bouw van een tribune van 200 plaatsen.”

Het Belgische hockey verloor begin april een van zijn beste scheidsrechters aan het coronavirus. De 52- jarige Eric Denis was een mondiaal geapprecieerde hockeyscheidsrechter die actief was op WK’s en ook wedstrijden op de Olympische Spelen van Sydney 2000 in goede banen leidde.

“We gaan nog door een rouwproces, heel het hockey kreeg een klap in het gezicht. Hij was echt een vitale en sociale kerel, die ook piloot was bij defensie. Wanneer we weer kunnen hockeyen, zullen we hem op een gepaste manier herdenken.”

Mustapha Rezki (35), zaalvoetballer en jeugdwerker

In dichtbevolkte Brusselse wijken heeft een lockdown waarin enkel essentiële verplaatsing toegestaan zijn een sterke impact. Inwoners hebben vaak alleen een balkon en leven er kort op elkaar, ademruimte is er dus amper. Mustapha Rezki is jeugdwerker en zaalvoetballer bij Anneessens 25, hij zit vooral in met de kinderen uit buurten in het centrum van de stad.

“Ze begrijpen het eigenlijk niet. En zeker tijdens de paasvakantie bij zo’n mooi weer zijn ze gewend dat we activiteiten organiseren met onze jeugdwerking. Nu moesten we hen uitleggen dat we dat niet konden doen. Maar ze zijn daar heel moeilijk van te overtuigen. (Lacht)”

Zaalvoetbalclub Anneessens 25 is sinds vijf jaar een vaste waarde in de hoogste afdeling. De ploeg is een etalage voor jongens uit de wijk om hun voetbaltalent te tonen.

“Ook bij ons is het seizoen stopgezet, we zijn negende geëindigd en Hoboken is uitgeroepen tot kampioen,” zegt Rezki.

“Hoe ik nu fit blijf zonder zaalvoetbal? Ik doe niets. Ik ben niet iemand die gaat joggen. Zaalvoetbal is een tactische teamsport, dus ik vind dat je teamgenoten nodig hebt om te trainen en dat gaat nu niet. Onze competitie begint ook pas in september, dus gaat onze aandacht vooral naar mensen die we kennen die besmet zijn met het virus en ploeggenoten die in de zorg werken.

We denken vooral aan hen en ik hoop dat we na dit alles weer naar een normaal leven kunnen. Dan kunnen kinderen zich onder meer via onze multi-sportactiviteiten opnieuw uitleven.”

Op financieel vlak verwacht Rezki geen al te grote problemen voor zijn sportclub. Anneessens 25 is dan ook geen professionele club waar spelers een vast maandloon uitbetaald krijgen. Enkele leden van de club begonnen ondertussen op eigen houtje met een voedselbedeling voor Brusselaars in nood, vanuit de Anneessenswijk.

“We horen vaak negatieve zaken over onze quartier, maar vandaag is er een positief en solidair initiatief van jongeren uit de wijk. Zo zamelen ze geld in, kopen essentiële voedingsmiddelen en brengen de voedselpakketten dan naar de mensen die het nodig hebben. De organisatie is een gekkenwerk, want ze krijgen heel wat aanvragen. Ik kan alleen maar zeggen: chapeau!”

Reda Vranken (36), American Footballspeler

Reda Vranken is wat je noemt een krachtpatser, maar ook een vlotte babbelaar. Hij speelt al meer dan tien jaar bij Brussels Black Angels uit Anderlecht, een club in het American Football. American Football is een sport die lijkt op rugby, maar ook weer helemaal anders is.

De Angels van Vranken kroonden zich al drie jaar op een rij tot Belgisch kampioen. “We wilden daar heel graag een vierde landstitel aan toevoegen, maar het coronavirus heeft dat plannetje gedwarsboomd. Het seizoen was net begonnen en we hadden al twee games vlot gewonnen. Nu ben ik al vijf weken in België, wat ongewoon is voor mij, want ik werk als consultant vooral in het buitenland.”

Vranken doet elke dag een paar uur sport, vooral krachttraining. Zijn sport en positie op het veld eisen nu eenmaal een stevige spiermassa.

“Ik kan alleen maar proberen om in shape te blijven. Ik heb een eigen fitness op de benedenverdieping van mijn woning, die kan ik nu echt dagelijks gebruiken. Veel ploeggenoten hebben die luxe niet, ik denk dat het voor hen moeilijker is om te blijven trainen. De eenzaamheid knaagt wel, want het is een teamsport en dat team mis ik nu enorm. De trainingen bijvoorbeeld. We hit each other, raken gefrustreerd, maar vijf minuten later zijn we alweer grappen aan het maken.”

Het is nog onduidelijk wanneer het seizoen voor Brussels Black Angels zal hernemen, Vranken hoopt dat er opnieuw gespeeld kan worden vanaf midden augustus. “Een gemiddelde footballploeg heeft zo’n zestig spelers. Als twee ploegen tegen elkaar spelen betekent dat dus dat er meer dan honderd mensen met elkaar in contact komen.

Ik weet niet of ze zo’n bijeenkomst snel zullen toelaten. Ook in de Verenigde Staten (de bakermat van het American Football, red.) kampen ze met problemen door dit virus, want deze maand vindt de ‘draft’ plaats. Dan kiezen de Amerikaanse profclubs jonge spelers uit universiteitscompetities en bieden ze hen een miljoenencontract aan.

Dat is zo’n groot wereldwijd evenement dat ze nu helemaal digitaal en via videoconferentie proberen te organiseren. Ik ben echt benieuwd hoe ze dat zullen doen.”

Zo goed als iedereen beseft ondertussen dat sport pas na gezondheid komt en nu nog meer dan ooit. “De moeder van één van onze trainers is overleden aan het coronavirus. Van zo’n nieuws schrik je toch wel hard. Een paar ploeggenoten werken ook in de zorgsector. Eén van hen werkt op de spoeddienst van een Gents ziekenhuis, we zijn als ploeg dus ook wel een strijd bezig tegen dat coronavirus.”