Brusselse paleontoloog vindt restanten van zwaarste dier ooit

Een paleontoloog van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen (KBIN) in Brussel heeft restanten gevonden van mogelijk het zwaarste dier dat tot nog toe beschreven is op aarde. De vroege walvis zou tussen 85 en 340 ton hebben gewogen. De ontdekking werd gedaan door een team van paleontologen, onder wie Olivier Lambert van het KBIN.

Paleontoloog Mario Urbina zoekt al decennia naar fossielen in de woestijn langs de zuidelijke kust van Peru. Dertien jaar geleden deed hij een uitzonderlijke ontdekking. Het team had verschillende opgravingsmissies nodig om het kolossale skelet uit een heuvelflank te graven. Elk van de 13 gefossiliseerde wervels woog meer dan honderd kilogram en de vier ribben waren zo'n 1,4 meter lang.

Het ging om een nieuwe soort uit de groep van de uitgestorven basilosauriden. Dat zijn de vroegste walvissen die de overgang maakten naar een volledig aquatische levensstijl. Walvissen stammen af van gehoefde landdieren die in zee zijn gaan leven en aanvankelijk nog amfibisch waren. Uit de basilosauriden zouden de balein- en tandwalvissen ontstaan die we vandaag nog kennen.

Het zwaarste bekende dier was tot nog toe de blauwe vinvis, die tot 190 ton kan wegen. De nieuwe beschreven soort zou nu de titel van zwaarste dier ooit kunnen overnemen. Het 20 meter lange skelet alleen al moet tussen 5 en 8 ton hebben gewogen. Dat is twee tot drie keer zwaarder dan het skelet van de 25 meter lange blauwe vinvis die in het Natural History Museum in London hangt. Met schattingen tussen 85 ton tot 340 ton valt het gewicht van deze nieuwe soort ofwel binnen het bereik van de blauwe vinvis, ofwel overtreft het dat ruimschoots.

De zware botten werkten als duikgewichten en hielpen de dieren om hun drijfvermogen te regelen. Een stabiele houding in het water kan handig zijn geweest om boven de zeebodem te foerageren naar schaaldieren, bodemvissen en weekdieren. En zwaar zijn was mogelijk ook een voordeel bij een sterke golfslag aan de kust. De huidige walvissen, die tot veel grotere dieptes kunnen duiken en ver van de kust leven, hebben een veel lichtere botstructuur.