'Ik weet nog niet op wie ik wil stemmen, ik hoor hetzelfde bij mijn vrienden'

Charlotte De Cort is een Brusselse scenarist en regisseur. Ze schrijft met filmische flair over haar ervaringen in de stad die haar inspiratie leveren voor nieuwe filmcreaties.

Ondanks alle concrete voorstellen en ideetjes en doorgerekende partijprogramma's gaan verkiezingen feitelijk altijd over iets efemeers: over de ziel – en over welke partij of coalitie die ziel het best kan bewaren, en welke partij of coalitie de grootste bedreiging vormt voor die ziel.

Wat 9 juni betreft, gaat het om veel zielenheil: dat van het gewest, dat van de gemeenschappen, dat van het land, en dat van Europa.

Ik weet nog niet op wie ik wil stemmen. Moeilijke keuze. Ik hoor het ook bij vrienden. Toch weet ik voor welk soort ziel ik sta. En die ziel wordt geïncarneerd door twee objecten in mijn appartement, toevallig – of niet? – allebei afkomstig van de Vossenmarkt in de Marollen.

Als student ging ik erheen om mijn kamer te bemeubelen, en daarna om die meubels te vullen met tweedehandskleding. Nu wil ik vooral snuisteren, in de hoop iets unieks te vinden.

Zoals een fiets bijvoorbeeld (object één). Een paar jaar terug zag ik op een van mijn rondes iets metaalachtigs en roods blinken, dat verstopt zat tussen de vele lampen en uitpuilende dozen met cd-hoesjes. Toen het frame tevoorschijn kwam, voelde ik iets van een kinderachtige opwinding. En ik kon het al helemaal niet geloven toen de verkoper – een soort John Lennon met een artistieke afro en een borstelige snor – een faire prijs voorstelde. Meer nog: hij verontschuldigde zich voor de staat van de tweewieler.

Maakte niet uit: eenmaal, andermaal, verkocht. Ik wilde niet eens afbieden, hoewel dat bij de oerervaring van de Marollen hoort (net zoals een koffie drinken bij Les Artistes, een van de vele cafeetjes rond het plein, of gaan zwemmen in het art-decozwembad met glazen plafond dat het zonlicht ongefilterd binnenlaat).

Object twee. Nog niet zo lang geleden deed ik een avondje door in de Fuse, en toen ik na het dansen naar huis wilde vertrekken, bleken al mijn spullen gestolen. Gevolg: het was tien graden buiten en ik was aan het rillen in mijn flinterdunne blouse.

Op dat moment konden de Marollen, met al hun cafeetjes, fietsen, zwembaden en nostalgische charme naar brol, voor mijn part ontploffen. (Ik voelde mij gekrenkt.)

Echter, de eerste marktkramers waren op dat moment bezig hun bestelwagens aan het leeghalen, en muffe bananendozen gingen open. Ik weet nog steeds niet hoe het komt, maar op een bepaald moment moet een van de verkopers mij gezien hebben, want hij kwam naar mij toe. Hij zei: “Hier” – en gaf me een jas uit zijn assortiment, gratis. En hij zei ook: “Zorg goed voor jezelf.”

9 juni gaat over de ziel van het gewest. En dat gewest is voor mij de eerlijke fietsenverkoper, die mij niets wilde wijsmaken, en die mij zelfs nog tips gaf waar ik mijn nieuwe aankoop kon laten herstellen. Dat gewest is voor mij ook dat eenvoudige maar veelzeggende gebaar van hulp, van een onbekende man die een onbekende vrouw beschermde.

Mijn stem gaat naar degene die het snapt. Wat snapt? Dat de ziel van Brussel een jas is die mij warm houdt.