'Stand-upcomedy: een intense haat-liefdeverhouding met het publiek'

Kathleen Peters is stand-upcomedian, Limburgse, maar woont in Brussel. Binnenkort keert ze terug naar de heimat voor een eenmalige show over de verschillen tussen Brussel en Limburg. Ze schrijft tweewekelijks over wat haar opvalt.

Waarom doe ik in godsnaam aan stand-upcomedy? Van alle vragen die ik krijg, staat die wel met stip op nummer één. Meestal van mensen die mij nog niet zagen optreden.
In januari sta ik al vijf jaar op de planken als comedian, maar mijn liefde voor het podium begon al veel eerder. Van mijn achtste tot mijn achttiende bracht ik mijn dagen door op de muziekschool in Limburg. Eerst om gitaar te leren spelen, maar al snel ontdekte ik dat zingen eigenlijk meer mijn ding was. Eerst Disneyliedjes, later musicals, en af en toe een stukje opera.

Ik greep elke kans om te mogen optreden. Schoolfeesten, playbackshows op VKSJ-kampen, bonte avonden op zeeklassen ... Het gekke was dat het uiteindelijk niet meer om het zingen ging. Het draaide eerder om de lach, leerde ik gaandeweg, via mijn bindteksten. Het publiek laten lachen – dát gaf me echt een kick.
Ongeveer vijf jaar geleden belandde ik toevallig in het publiek van een open mic-avond, een plek voor beginnende comedians of waar gevestigde namen nieuw materiaal willen testen, en zien wat wel en niet werkt. Er ging een wereld voor me open. Natuurlijk kende ik alle grote namen uit de panelshows, maar dat er ook zoiets bestond als het 'kleine circuit' – een netwerk van tientallen comedians die door het land trekken voor een lach en een paar drankbonnetjes die het café kan missen – wist ik niet.

Eenzame echo

En toen dacht ik: “Dat kan ik ook.” Dus schreef ik me in voor een workshop in het befaamde Antwerpse café The Joker. Vanaf die dag maakte ik niet alleen goede vrienden voor het leven, ik vond eindelijk mijn creatieve uitlaatklep.

Met het publiek onderhoud ik trouwens de meest intense haat-liefdeverhouding. Ik weet nooit precies wat ik kan verwachten, maar ik weet wel altijd waar ik aan toe ben. De feedback is namelijk altijd direct; ik sta ook dicht bij de mensen, letterlijk. Ik heb de zaal al zien schudden van het lachen, maar ik heb ook mijn punchline eenzaam door de ruimte horen echoën bij gebrek aan interactie.

Toch leer ik juist het meest van die momenten waar ik op mijn gezicht ga – die houden mij scherp en met beide voeten op de grond. En na een moeilijke speelplek volgt meestal wel een 'makkelijke zaal', leerde ik van Lev Vanorbeek, een geniale collega uit Limburg.

Sinds kort kent ook Brussel een groeiende Nederlandstalige scene. Ik trad onlangs op in In Den Hemel, een café in Ganshoren dat open mics organiseert.

Voor de gegarandeerde lach kun je dan weer terecht bij de line-upshows van Choux Choux Comedy in KFK Hope (uit te spreken als Kafka, in de Visverkopersstraat), waar meer ervaren comedians het podium bestormen, en waar ook opkomend talent een kans krijgt om te schitteren. Altijd heel interessante line-ups qua mix.

Dus, kom gerust eens langs. En wie weet denk je wel: “Dat kan ik ook.”