‘Ik kreeg een huwelijksaanzoek van een Brusselse parkwachter’

Charlotte De Cort is een Brusselse scenarist en regisseur en schrijft voor BRUZZ tweewekelijks een column over haar ervaringen in de stad die haar inspiratie geven voor nieuwe filmcreaties. Ze bijt de spits af met haar huwelijksaanbod in het Park van Jette. ‘Trouw met mij, zei de parkwachter.’

Nog twintig minuten totdat mijn voorverpakte lasagne in de oven smakelijk roept. Een korte wandeling door het Park van Jette lijkt de perfecte manier om die tijd te doden. Dacht ik. Wanneer ik de hond (niet mijn hond, maar dat is een ander verhaal) bevrijd van de leiband, gidst het beestje - een langpotige dwergpoedel- mij langs de vijver. Hoe meer lasagne ik eet, hoe meer ik die plek leer te appreciëren.

Tot ik plotseling een fluitsignaal hoor. Een man in groene kledij verschijnt uit de struiken als in een slechte grap - en ik ben de pointe. Of ik per favore mijn poedel aan de leiband kan houden. Er hangen boetes aan vast, en die wil hij een beauté zoals ik besparen. Het gaat allemaal snel, en het verwart me. Aangenaam, Mario, zegt hij. Parkwachter van dienst. Hij wijst naar de geborduurde letters van Brussels Leefmilieu op zijn vest. Ik verbaas me hoe hij het doet: eerst dreigen met straffen, en me nu op mijn gemak stellen door zijn hand uit te steken. Deze kwieke bijna-gepensioneerde heeft een vreemd soort gezag. Mario is rond de zestig, heeft een Don Corleone-achtige snor en grijze, naar achteren gekamde haren.

Zijn uiterlijk, maar vooral zijn zware tongval verraden een diepgewortelde trots op zijn geboorteland Sicilië dat hij drie decennia geleden inruilde voor België. Mario houdt nog steeds mijn hand vast wanneer ik hem vertel dat ik al jaren droom van een reis naar La Mamma, zoals de Sicilianen 'hun' Etna noemen. Voor ik het weet, word ik meegenomen op een virtuele reis door het fotoalbum op zijn smartphone. En ik denk: hij zal mij de vulkaan tonen, zijn ouderlijk huis, afbeeldingen van het dorp of het stadje waarin hij opgroeide. Maar in plaats daarvan duwt hij een opgetutte, donkerharige donna onder mijn neus. Vrouw numéro cinque, verzucht Mario.

Hij laat zijn kans niet liggen en informeert naar mij: ongehuwd. Carlotta, roept hij laconiek uit, trouw met mij!

Van zijn verrimpeld kleine-jongensgezicht druipt een zeemzoete glimlach: het is overdreven, de hele situatie, maar het is grappig (en ik denk ondertussen aan mijn lasagne, iets minder grappig).

Een andere parkwachter komt op haar mountainbike aangeslipt en vraagt half lachend of haar collega mij lastigvalt. Heeft hij dan een reputatie? Mario lijkt de interventie niet te appreciëren; het verstoort zijn performance. Ik schud van nee om hem te sussen - wat kan ik anders? De man is een karikatuur van zichzelf, maar hij ademt wel joie de vivre.
Als ik vertrek, vraag ik aan Mario of ik een portret van hem mag nemen. We gaan samen naar Hollywood, zegt hij met zijn fotogenieke smile.

Maar ik ga toch vooreerst naar huis. Wanneer ik binnenkom, ruik ik het meteen: mijn lasagne is zwart geblakerd. Dat vind ik niet zo erg. Een mens voedt zich niet alleen met voedsel, maar ook met verhalen. En dat verhaal is dat Mario in mijn loslopende hond meer zag dan enkel een overtreding van het reglement. Mijn poedel stond mogelijk voor wat hij zelf al jarenlang zoekt: een baasje, aan de andere kant van de lijn.

Carlotta, trouw met mij.