Nina Vandeweghe: 'Ik koester de Marollen, maar er is ook een wanstaltige schaduwkant'

Nina Vandeweghe is beeldend kunstenaar. Beurtelings schrijven zij en Ilyas Mettioui hier over het leven in hun stad.

Aan mijn nieuwe besties, mijn vorige en verse lezers: ik begin met het ''schijten op mannen”, en ga dan over tot de orde van de dag.

In mijn lieftallige buurt, de Marollen, is er een ober die me wekenlang lastigviel door met zachte stem en een Nederlands accent een begroeting van me te eisen. Ik, als functioneel blondine, die telkens door mannen gereduceerd word tot mijn seksuele waarde, voelde me niet aangesproken. Maar mijn negeren bleek voor de man het startsein om me steeds luider toe te roepen. Toen ik vroeg wat het probleem was, zei hij dat ik “een waanzinnige vrouw” was. Hij was ervan overtuigd dat het oké is om elke vrouw die hij er “wel leuk” vindt uitzien aan te spreken. En vond de term “patriarchaat” een hersenspinsel. Zijn laatste woorden blies hij: “Pfff, jullie vrouwen.” Wel, hier is míjn laatste woord. Het patriarchaat bestaat, en de pariteit tussen mannen en “waanzinnige” vrouwen is nog ver zoek. Ik wil niet intelli-shamen (credits @ Vieze Meisje), maar ik vermoed dat hij zich nog wat moet inlezen. In de manosphere vindt hij vast geloofsgenoten, bij de “wel leuke” vrouw in de straat niet zo, me dunkt.

Maar goed, over naar 'mijn' Marollen. Naast de gebruikelijke intimidatie heeft die buurt voor ieder wat wils, van bobo tot cloch-cloch. Er zijn friperies in overvloed, waar ik korting krijg als vaste klant. Er is een rusthuis waar oude vrouwtjes bedrijvig haken en breien. Er is een miniparkje aan Place Jean Jacobs, dat erbij ligt als een verwaarloosd kind. En er is natuurlijk de rommelmarkt op het Vossenplein. Noem het, en Place du Jeu de Balle heeft het! In die buurt geef ik, als thuiswerkende kunstenaar, mijn dagen wat structuur met een paar rituelen. Elke ochtend rol ik ongewassen uit bed en ga ik op koffiedate met mezelf. Soms trekt mijn havermelkelitaire ego naar Taylor's Café, andere keren kies ik voor de ontbijtdeal van acht euro bij Muche. Zelden arriveert mijn bestelling daar zoals ik ze had besteld of op tijd, en toch keer ik er graag terug. Op het terras en met op de achtergrond onophoudelijk die mateloos irritante accordeonklanken van 'Bella ciao' waan ik me in Parijs. Slechte bediening, ja, maar sfeer te over. Lunchen doe ik graag op grootmoeders wijze bij La Clef d'Or, waar je vanaf het terras uitkijkt op een imposante wand van microgolfovens.

Mijn hart stroomt met andere woorden over van liefde voor de gezellige Marollen, en toch, de buurt heeft ook een wanstaltige schaduwkant. Zo liggen er dagelijks afgeknabbelde boterhammen op mijn vensterbank. Of vind ik andere onverwachte, minder vrolijk stemmende giften: overgeefsel, injectienaalden, wilde kinderen, uitwerpselen – niet alleen van honden – en enge figuren, onder wie dronken daklozen. Die laatsten genieten vaak van een streepje zon op mijn vensterbank. Ik wil niet té verwend klinken, maar wanneer ik achter dat raam zit te schilderen, leiden hun gestommel, geruzie en geknoei me regelmatig af. Als toemaatje wordt een drietal keer per jaar ook nog eens de ruit van mijn auto ingegooid, en is het niet zo ongebruikelijk om een slapende, heerlijk geurende dakloze in mijn kofferbak terug te vinden.

Het is overduidelijk dat de beleidsmakers nog steeds geen effectieve maatregelen treffen om diepgewortelde problemen als armoede, criminaliteit, zwerfvuil, groenvoorzieningen, migratie, seksuele intimidatie en verloedering aan te pakken. Deze kwesties kwamen ook scherp op het voorplan tijdens een geslaagd debat, dat @freeseintkat organiseerde in de AB en dat draaide om de nood aan meer publieke ruimte (voor jongeren). In plaats van oplossingen aan te reiken, voerden de uitgenodigde politici een al te vertrouwde stoelendans voor slaapwandelaars op. Met een louter performatieve houding schoven ze de 'koppijndossiers' door naar het publiek. De mandatarissen deden alsof de burger daadwerkelijk een stoel in het spel van de besluitvorming had, terwijl die inspraak in de praktijk een illusie is. De enige politicus die stand wist te houden was een politica: Mathilde Vermeire van CD&V-Les Engagés.

Groetjes,
Nina Non Grata