Nina Vandeweghe: 'De zomer is het hoogseizoen voor daders van seksuele intimidatie'

Nina Vandeweghe is beeldend kunstenaar. Elke twee maanden schrijft ze over het leven in haar stad.

“Iiiiieeek!” “Aaaah!” Het klinkt alsof er zich buiten een horrorfilm afspeelt. Bij elke bries hoor ik in de verte de Zuidfoor-bezoekers schreeuwen op de V-Maxx, een 60 meter hoog monster van een attractie met een vaart van 120 kilometer per uur. Eindelijk! Na lang wachten zijn de broeierige zomeravonden dan toch aangebroken. Ik ben net weer thuis na een avondje terrassen met vrienden en lig uitgeput, oververhit op de zetel.

Ik wilde het er niet over hebben, maar kan niet anders: met de zomer brak ook het hoogseizoen voor daders van seksuele intimidatie aan. Nergens anders dan in Brussel – niet in Berlijn, Antwerpen, Parijs, Madrid, Londen enzovoort – heb ik daar zoveel last van. Na elke wandeling kom ik verslagen thuis. De nieuwe Ramblas, de Anspachlaan, voelt voor mij aan als een miskleun. Naast de mislukte stadsplanning en de ongezellige ketens, waarbij voetgangers, fietsers en deelsteppers kriskras door elkaar bewegen, voelt de voetgangerszone aan als een Wilde Westen, gedomineerd door nietsontziende daders.

Vooral wanneer de avond valt, lijken mannen hun kans schoon te zien. Ik voel me een waaghals als ik de zone doorkruis. Geen enkele oversteek gaat voorbij zonder dat ik word geknuffeld, nagefloten, achtervolgd of telefoonnummers krijg aangeboden door roofdieren. Met handgebaren maken ze duidelijk dat ik 'wauw' ben. Terwijl ik ongemakkelijk voorbijloop, hoor ik kreunende geluiden zoals “mmm” en “psst”, smakkende lippen, gevolgd door toespelingen als: “You're beautiful”, “T'es belle”, “Je t'aime” en meer van dat.

Vrouwen worden nog steeds geobjectiveerd op basis van hun uiterlijk. Waarom wordt enkel vrouwen aangeleerd om zich daaraan aan te passen? Wanneer gaan we mannen iets bijbrengen? Soms ga ik de straat op met mijn baggy short en T-shirt en denk: vandaag ben ik Billie Eilish. It will not be about my body. Maar helaas merk ik dat mijn outfit weinig verschil maakt. Mijn vracht aan blonde haren speelt vermoedelijk ook een rol. Mannen vinden blonde vrouwen nog steeds het meest aantrekkelijk. Blond wordt geassocieerd met jeugdigheid en promiscuïteit. Zo is onze persoonlijke voorkeur minder persoonlijk dan we denken en wordt ze beïnvloed door maatschappelijke vooroordelen en diepgewortelde stereotypen – zoals in porno vaak geblondeerde vrouwen figureren.

Als vrouw mag je je niet té sexy te kleden. Moet je de kortste route naar huis nemen. Niet te veel drinken. Doen alsof je gek bent of naar de grond staren als een man je lastigvalt. Ik weiger me aan te passen, protesteer en doe af en toe een jurkje aan. Meestal kies ik voor het 'BiFi'- of Bodycon-kleedje. Het is lang genoeg om niet te veel bloot te geven, sluit strak aan en benadrukt mijn vrouwelijke rondingen. Ik voel me dan net een BiFi-worstje, geperst in dat strakke plastic velletje. Mannen gaan er helemaal wild op, ongeacht waar ik ben in de stad. Van Brussel-Zuid tot Brussel-Noord gedragen mannen zich ongehoord! Klinkt als een hit. Shout-out naar Zwangere Guy? ;-)

Met het gedachtegoed van Audre Lorde – ”Your silence will not protect you” – en Sara Ahmed – “A complaint can be how you live with yourself because a complaint is an attempt to address what is wrong, not to cope with something, not to let it happen, not to let it keep happening. You refuse to adjust to what is unjust” – wapen ik me en ga tegen intimiderende mannen in. Ik steek mijn middelvinger op, ga in gesprek, zeg in mijn beste Frans “Ferme-toi” en geef hun the stink eye. Dat leidt meestal tot de voorspelbare escalatie: scheldpartijen, beledigingen als “hoer” of “slet”, en een duw is ook niet ongebruikelijk. Maar ik heb in ieder geval iets ondernomen om mijn onvrede te uiten. Ik roep elke vrouw op om hetzelfde te doen. Revolutie! Zonder actie is revolutie onmogelijk. Het is héérlijk toch, een vrouw te zijn.