'Hoe hard ik ook probeer om Brusselse te worden, ik ben meer Limburger dan ooit'

Kathleen Peters is stand-upcomedian, Limburgse, maar woont in Brussel. Binnenkort keert ze terug naar de heimat voor een eenmalige show over de verschillen tussen Brussel en Limburg. Ze schrijft tweewekelijks over wat haar opvalt.

“Ik heb een ticket gekocht voor uw show,” zei een onbekende toen ik een tweetal weken geleden nietsvermoedend Reset binnenwandelde voor mijn jaarlijkse reünie met oud-collega's op het studentenfestival Brussel Brost.

De kaartverkoop van mijn show loopt goed. Dat wist ik. Dat ook vreemden een ticketje zouden kopen voor een uit de hand gelopen familiefeest, had ik echter nooit verwacht. De onbekende – een man, zeer extravert en joviaal – bleek een Limburger. Uiteraard. Ik kan niet ontkennen dat het iets met me deed.

In de tien jaar dat ik in Brussel woon heb ik veel mogen voelen. Soms voelde ik me slecht, maar nog vaker goed. Een paar keer dacht ik zelfs de liefde van mijn leven te hebben gevonden. Toch kan geen enkele sensatie op tegen het befaamde Limburggevoel: de gelukzaligheid om buiten Limburg bij toeval een gouwgenoot tegen het lijf te lopen. Altijd een nostalgisch, vertrouwd moment.

Het is niet zoals die zogenaamde runner's high waarvan iedereen zegt dat die ooit komt: het Limburggevoel bestaat echt, al meteen van bij de eerste ontmoeting. Ik moet niet eerst tien kilometer lopen.

Als ik het accent ontwaar, vraag ik meteen waar iemand vandaan komt. En of ze – willekeurig een naam van iemand uit dat dorp citerend – die of die kennen. Meestal blijkt dat toevallig zo te zijn.

Ik klik altijd direct met andere Limburgers in Brussel. Er is die onzichtbare band. Zij hebben waarschijnlijk hetzelfde doorgemaakt als ik, toen ik als 18-jarige pionier van de familie als eerste buiten de grenzen van de provincie ging wonen. (Ik kende Brussel enkel van een schoolreis, waar ik het Europees Parlement bezocht, al ken ik nog altijd het verschil niet tussen de Europese Commissie en de Europese Raad.)

Traag spreken

Die samenhorigheid kan misschien aan het feit liggen dat iedereen altijd moet benoemen dat je uit Limburg komt en trager spreekt dan de rest. Alsof ik dat zelf niet wist.

Grappig in dat opzicht: ik moet dat telkens benoemen wanneer ik op de planken sta en een stand-upcomedyset doe. Ik móét zeggen dat ik van Limburg kom, en dat ik langzamer mijn punt maak, anders blijft het publiek een beetje op zijn honger zitten. Alsof het pas echt kan beginnen, als ik dat simpele feit openlijk erken.

In mijn zaalshow, die eind november plaatsvindt en waarvoor een onbekende dus trots een ticketje kocht, ga ik verder op dat gevoel. Ik zal als een soort missionaris terugkeren naar Zutendaal om daar te vertellen wat ik in het grote, stedelijke Brussel allemaal heb meegemaakt en wat ik vooral geleerd heb over mezelf én Limburg.

Eén ding kan ik alvast al verkondigen: hoe hard ik ook gepland had om een Brusselse te worden en hoe hard ik me ook thuis voel in Sint-Joost, ik ben precies nooit meer Limburger geweest dan sinds de dag dat ik elders ging wonen.