Edito: flater

De sociale media en de politieke gremia waren afgelopen week te klein om de verontwaardiging te uiten over Pascal Smets uitspraken over Brussel. Die had Brussel in een podcast vergeleken met een prostituee. Met een hoer. Er werd zelfs betoogd tegen de uitspraak. Door sekswerkers.

Pascal Smet had beter moeten weten. Elke stokje dat hij tegenwoordig uitwerpt, wordt aangewend om hem te geselen. Op de een of andere manier heeft hij zich in dezelfde situatie gemanoeuvreerd als in de regering-Picqué (2004-2009). De immer minzame minister-president wou op het eind van de legislatuur van geen Smet meer weten. Te veel spring-in-het veld. Onmogelijk om mee samen te werken. De SP.A belandde toen in de oppositie.

Smet heeft geprobeerd om het vanaf 2014 anders te doen. Meer overleg, meer luisteren, de dossiers uitkiezen waar wel vooruitgang geboekt kan worden. Maar het resultaat is hetzelfde. Het palmares oogt mager en opnieuw is iedereen tegen Smet gekant.

Niet dat de SP.A’er geen visie heeft. Integendeel. Misschien is er te veel visie. Hij verdedigt een stad op mensenschaal, waar leefbaarheid primeert, waar ook fietsers en het openbaar vervoer een plaats kunnen krijgen en waar komaf gemaakt wordt met de decennialange dominantie van de auto.

Hij verdedigt ook een eengemaakt gewest met meer slagkracht, waar niet alles onnodig vertraagd wordt door de negentien gemeenten, vandaag nog altijd exponenten van kleinstedelijkheid en groothandelaars in dorpspolitiek.

Voorzichtig snelden een enkele liberaal en groene hem ter verdediging. De uitspraak was fout, maar de politieke reacties waren zwaar overtrokken en verhullen vooral de incompetentie waar de Brusselse politiek in grossiert.

De politiek is de kunst van het haalbare. Bij Smet kan men alleen maar vaststellen dat het teveel aan visie de realisatie van de dromen heeft ondermijnd.

Extra pijnlijk is dat Fouad Ahidar, die andere SP.A-sterkhouder in Brussel, Smet over de volledige lijn heeft terechtgewezen. In het Frans. Iedereen in de Vlaamse huiskamer kon zien hoe Ahidar hem vanaf de voorzittersstoel van het Brussels parlement toeriep: “Ik hoop dat dit de eerste en de laatste keer was.”

Daarmee is veel gezegd over de pikorde bij de SP.A in Brussel. De verkiezingen komen eraan. Het worden barre tijden.