Randje buitenspel: Noah Sadiki en het opgepeuzelde paars-witte middenveld

Union, RWDM en Anderlecht telt Brussel drie voetbalteams in eerste klasse. In ‘Randje buitenspel’, een nieuwe column, focust BRUZZ beurtelings op het wel en wee van de traditieclubs uit de drie buurgemeenten. Union mocht de reeks aftrappen, gevolgd door RWDM. Deze week is het de beurt aan RSC Anderlecht.

Alsof de pijn nog niet diep genoeg ging. Alsof de vernedering nog niet compleet was. Nee, de dolk in mijn hart moest nog eens driemaal rondgedraaid worden, om zeker te zijn dat elke vezel van mijn lijf zou voelen hoe somber het leven van een Mauve kan zijn.

Donderdagavond rond middernacht bleef ik naar het fletse tv-scherm in een woonkamer overwoekerd door papflessen, tetradoeken en kitscherig speelgoed turen. Noah Sadiki had zonet op monsterlijke wijze het paars-witte middenveld opgepeuzeld. Yari, Theo en een voor mij onbekende wisten niet meer wat boven, onder, links of rechts was. Alle hoeken van het Dudenpark hadden ze gezien. Net als zij trok ik met zware benen en sluimerende hoofdpijn naar bed. Het bekeravontuur zat erop, wat een ellende. Ook de dag nadien bleef het verdriet nazinderen. Het supporterschap van Anderlecht is een lijdensweg die bezaaid ligt met teleurstellingen, frustraties en een algemeen gevoel van zurigheid. Niet het frisse zuur van een Geuze, maar het zeurende zuur van een Vlaming die geen parking voor zijn deur vindt.

In feite kent het verdriet van het Astridpark verschillende stadia. Eerst is er de ontgoocheling. Te herkennen aan het geluid, een soort collectieve maagoprisping, dat het Anderlechtse publiek produceert bij een foute pas of mislukte dribbel. Dan volgt de desillusie: bijvoorbeeld ten aanzien van een bestuur of trainer die n’importe quoi lijken te doen.

Sinds enkele jaren is er een nieuwe, overtreffende trap aan dat lijden toegevoegd: de kater na Union. Al drie seizoenen lang krijgt Anderlecht geen voet aan de grond in de Brusselse derby’s. In het begin was dat nog schattig en plezant. Sympa Saint-Gilloise dat topclub Anderlecht wat wist te ambeteren. Het zette ons, supporters, even op scherp, maar dat was het dan ook. Het zou allemaal niet lang duren. Net als OHL, Mechelen of Lokeren zou de pittoreske gemeente snel terug voor levensbehoud strijden in de kelders van het profvoetbal.

Liep dat even anders. Na negen derby’s blijft de banvloek duren. Dat Hazard zondag in extremis nog een gelijkmaker wist binnen te prikken, kan het leed amper verzachten. Union is als de kleine broer die zijn grote broer blijft vernederen. Dat is strontvervelend, maar wat erger is, is dat net Noah Sadiki, die als zesjarige Ket op Neerpede tegen een bal leerde trappen, mijn ploeg met haar vele gebreken confronteert. Ik kan het hem eigenlijk niet eens kwalijk nemen. Sadiki ademt nog steeds meer RSCA dan de niet-uitvoerende voorzitter of de polonaisedansende eigenaar van Anderlecht ooit zullen doen. Daar zal dat geel-blauwe plunje niet snel verandering in brengen. Hopelijk maakt hij snel een transfer naar een Europese topclub. Dan kunnen we hem weer ongegeneerd claimen als made in Neerpede. Want nu is het vooral merde in Neerpede.