Journalisten met bommen bekogelen, heeft niets meer met betogen te maken

Tijdens het boerenprotest dinsdag werden opvallend veel journalisten geviseerd en bekogeld, ook een BRUZZ-collega. Een trieste primeur die noch de persvrijheid noch de kern van de discussie over het Europese landbouwbeleid ten goede komt.

‘Wanneer de boeren niet meer klagen, nadert het einde der dagen’ , luidt het spreekwoord. Nu de laatste tractor uit onze hoofdstad is getrokken, lijkt dat cliché nog meer te kloppen. De boeren zijn boos. En ze zullen nog een tijdje boos blijven. Maar ze manifesteren hun woede op de verkeerde manier.

Want is hun boodschap krachtiger als ze steps en deelfietsen over een brug naar de politie keilen? Zullen politici wél naar hun grieven luisteren als ze molotovcocktails gooien en brand stichten? Of is mest door de Brusselse straten sproeien hét allesomvattende argument? De ene boer zal het een ludieke actie noemen, de andere vindt allicht dat alle middelen geoorloofd zijn om zijn doel te bereiken, en nog een derde veroordeelt het boerengeweld.

Als journalist is het onze taak om alle invalshoeken te belichten en te doorgronden. Dat hebben we ook nu gedaan. Maar het valt niet te ontkennen dat het telkens onze stad, onze infrastructuur en onze mensen zijn die de dupe zijn van het geweld. En misschien moet dat maar gewoon eens ophouden. Om maar te zwijgen over de twee agenten die sinds gisteren tien tot vijftien dagen arbeidsongeschikt zijn door opstootjes. Ook dat mag wel eens gezegd worden.

Agressie & fysiek geweld

Dat de landbouwers een punt hebben als het gaat over een nieuw landbouwbeleid, staat buiten kijf. Maar waar mijn verstand niet bij kan, is dat na politici en ordediensten nu ook de pers duidelijk kop van jut was.

's Ochtends al werden camera's op het Schumanplein afgeplakt. Onze eigen journalisten en onze collega’s van VRT NWS en VTM werden met vuurwerk bekogeld. Camera’s werden uit handen getrokken en foto’s werden onder dwang verwijderd. Journalisten moesten schuilen voor vliegende eieren en bommen. Niet alleen onze BRUZZ-reporters, ook andere verslaggevers rapporteerden over agressief gedrag en zelfs fysiek geweld toen ze probeerden hun werk te doen. Nog een andere collega kreeg een slag in het gezicht. Dat is een absolute schande.

Iedereen heeft het recht om te manifesteren maar als journalisten het mikpunt worden van geweld, staat de persvrijheid op een helling. Deze vorm van intimidatie maakt pijnlijk duidelijk hoe de nervositeit en de onmacht bij de landbouwers de bovenhand nemen.

Vrees voor vervolging

Al is ook dit een zoveelste voorbeeld van een goedbedoeld initiatief waarin enkelingen het verpesten voor iedereen. Maar dat praat het niet goed. Wie met een bivakmuts in zijn tractor kruipt, doet dat niet om op een vreedzame manier zijn stem te laten horen. Net zo min als voetbalsupporters die gemaskerd een stadion betreden er ook niet zijn om van goed voetbal te genieten. Dat masker zet je op omdat je vreest vervolgd te worden op basis van videobeelden. Als dat je uitgangspunt is, kies je er a priori voor om het niét over de inhoud te hebben. Dan kies je de insteek van vernielingen, schade en slachtoffers.

Als de landbouwers woedend zijn op de politiek of op de manier waarop ze in de media worden afgeschilderd, is dit allerminst de manier om dat beeld bij te schaven.

Betogen is een fundamenteel recht. Persvrijheid evenzeer.