Kevin en Jonathan Borlée: bain de foule in het Koning Boudewijnstadion

BRUZZ zoekt elke week een interessant verhaal uit de Brusselse sportwereld. Deze week: het einde van de Borlée-dynastie.

Dit weekend wordt op de Memorial Van Damme een punt gezet achter een uniek verhaal in de Belgische en Brusselse sportgeschiedenis. Kevin en Jonathan Borlée krijgen vrijdagavond van koning Filip een onderscheiding, waarna Kevin – Jonathan heeft door het vele blessureleed eerder deze zomer zijn loopbaan al moeten beëindigen – zijn allerlaatste 400 meter zal lopen. Omdat de Memorial dit jaar uitzonderlijk over twee avonden gespreid wordt, zullen de tweelingbroers zaterdagavond ook nog getrakteerd worden op een bain de foule in het Koning Boudewijnstadion.

Tien jaar geleden kwam ik vaak bij de Borlées over de vloer. De VRT wilde gedurende drie jaar het onvoorspelbare parcours van een tiental Belgische atleten richting de Olympische Spelen van Rio vastleggen en voor de familie Borlée besloot ik het bijzondere perspectief van de toen twintigjarige Dylan te filmen. Die had het namelijk in zijn hoofd gehaald de discipline te kiezen waarin zijn oudere broers excelleerden. Van alle kanten werd toen gezegd dat Dylan qua karakter meer naar zijn moeder neigde, een ex-atlete die zich midden jaren 1980, in tegenstelling tot haar man Jacques, niet langer thuis voelde in de sportwereld en zich dan maar op schilderen had toegelegd.

Onvergetelijk in dat verband was de Memorial van 2013. Dylan had op 21 juli van dat jaar op het Belgisch Kampioenschap voor het eerst onder de 46 seconden gelopen, zich daarna tijdens de 4x400 meter op het WK in Moskou goed staande weten te houden en om zijn 'doorbraakseizoen' te bekronen de roemrijke meeting in Brussel aan zijn programma toegevoegd. Voor het eerst in de moderne atletiekgeschiedenis zouden er drie broers in een en dezelfde race uitkomen. De organisatie kon er niet snel genoeg bij zijn om die 400 meter tot orgelpunt van de meeting uit te roepen.

Die bewuste ochtend stonden we aan de kleine flat van Dylan in Sint-Lambrechts-­Woluwe te wachten om met hem richting het Sheraton aan Rogier te rijden, waar alle atleten verzamelden. De jonge vrijgezel, die zo vlot de weg kende naar My Tannour in Elsene of de trainingen in het Fallonstadion, verloor met een cameraman op de passagiersstoel aan het Reyerscomplex plots alle zin voor oriëntatie. Zelden zag ik beter wat stress bij een aanstormend talent kan aanrichten.

‘s Avonds was de spanning alleen maar toegenomen. Toen Usain Bolt het volle stadion deed vibreren, stonden wij in het halfduister van een lege opwarmingspiste. Aan het gezicht van Kevin en Jonathan viel nauwelijks enige emotie af te lezen. Daardoor kon vader en trainer Jacques, voor wie de avond – wereldster Bolt als voorprogramma voor de Borlées – ook een persoonlijke triomf was, zich helemaal over de jongste van de groep ontfermen. Talloze keren siste hij één devies in het oor van Dylan: “Denk eraan, de 400 is la rage controlée.”

Een halfuur later volgde een oorverdovend applaus dat iedereen die erbij aanwezig was nog lang zal heugen. Gevraagd of die avond de mooiste Memorial-herinnering is, antwoordt competitiebeest Jacques ontkennend. In zijn beleving gaat niets boven de race van het jaar daarvoor. Toen eindigden Kevin en Jo één en twee. “Welke Belgische atleet kan zeggen dat hij ooit een nummer op de finale van de Diamond League heeft gewonnen?”

Het antwoord moet verbloemen dat uitgerekend in dat jaar Jonathan of Kevin in Londen een olympische medaille had moeten winnen. Alleen liep Jonathan zijn beste race ooit niet in de finale, maar in de reeksen en piekte Kevin te vroeg in het seizoen. Nog altijd is de familie niet klaar om dieper in te gaan op de pijn van die gemiste olympische trofee. Liever benadrukt de afscheidnemende Jacques dat op de recente Spelen in Parijs zijn estafetteteams zonder hun respectievelijke aanvoerders (Cynthia Bolingo en Alexander Doom) toch een Belgisch record liepen. Vrij vertaald: zijn opvolger staat voor een hels karwei.