Randje buitenspel: Union als nomade van de Europese competities

Een degelijke wedstrijd spelen en toch met 0-3 de boot ingaan. Het klinkt als een cliché – en een cliché dat des te harder geldt voor Europees voetbal – maar op dat niveau worden individuele fouten cash betaald.
Niettemin, de thuismatch tegen het Turkse Fenerbahçe vorige week luidde het einde in van een fijn buitenlands avontuur.

Al is 'thuiswedstrijd' misschien een vreemd woord in deze context. Zoals de andere Europese 'thuiswedstrijden' van Union ging de wedstrijd niet door in het eigen Dudenpark, maar wel in de schaduw van het Lotto-park, bij de buren van Anderlecht.

Het eigen stadion van Union voldoet namelijk niet aan de UEFA-normen inzake veiligheid, parking, kleedkamers, maar ook loges en vip-ruimtes. Wat maakt dat Union al twee jaar als nomade rondtrekt door de Europese competities. Vorig jaar in Leuven, dit jaar in Anderlecht, volgend jaar op de Heizel?
Steeds vaker weerklinkt daarom de spottende bijnaam: les sans-abris.

Die rondzwervingen leggen de vinger op de oude wonde. Zelfs de meest romantische supporters komen stilletjesaan tot het besef dat 'de oude dame' haar nest zal moeten verlaten. Maar toch blijft bij velen het gevoel overheersen dat de eigenheid van Union staat en valt met de charme van het Dudenpark. Maar klopt dat helemaal? Er zijn redenen om daaraan te twijfelen. Ook tijdens de omzwervingen in Leuven en Anderlecht beleefden veel Unionisten magische avonden. En zelfs in de periode waarin Union naar de Heizel moest uitwijken, het grootste en tevens minst gezellige stadion van het land, zijn er supporters die de club en diens sfeervolle aanhang ontdekt en omarmd hebben.

Dat neemt niet weg dat het Dudenpark wel degelijk een zeer belang­rijke rol speelt in de ziel van de club. De plannen voor het nieuwe stadion – en het politieke getalm eromheen – verraden ook een groot respect voor de huidige plek. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de bedoeling om, zoals nu, een grote staantribune langs de kant van het veld te bouwen. Dat is nochtans geen common practice in moderne sporttempels. Waar normaal de harde kern achter doel postvat, creëer je hier één groot legioen wiens vocale invloed over een groter deel van het veld te horen valt.

In deze mensenmuur leeft de supporter ook een nomadisch bestaan: niemand heeft een vaste plek, waardoor de beleving van de wedstrijd grotendeels afhangt van waar iemand gaat staan. Wie vervolgens door de mensen- en drankjesmassa moet navigeren, komt onvermijdelijk veel volk tegen. Dat geeft elke wedstrijd zijn unieke karakter. En dat zal ook zo blijven in de toekomst.
Straks wordt thuis écht thuis. Ook in Europa.