Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift. Deze week het faillissement van De Standaard op 22 juni 1976.
© PhotoNews
| Faillissement van De Standaard in 1976.
Column
Beeldspraak: De Standaard, een eeuweling in vieze papieren
Lees ook: Beeldspraak: bierdrinker
Gisteren werd de krant De Standaard honderd jaar. Aangezien de jarige die hele eeuw lang bijna elke dag plichtsgetrouw bij de lezer op de mat lag, en navenant nog in goede gezondheid verkeert, mag BRUZZ als jonge collega wel even bij die verjaardag stilstaan. Al kende de verslaggeving van Honderd jaar liefde en cholera ook weleens mindere momenten, waarop de krantenbezorger met lege handen in het haar zat. Zoals tijdens de iets te participerend geobserveerde oorlogsjaren. Of ten tijde van het beruchte faillissement in 1976, toen De Standaard omwille van dwingende mathematische redenen nog maar 58 jaar oud was, en deze foto werd genomen.
Om uit de vieze papieren te geraken kon de krant toen, behalve een nieuwe geldschieter in de persoon van André Leysen, een foto als deze best gebruiken. Het is er één in het favoriete zwart-wit dat door de courant zelf nog lang zou worden gekoesterd. Geflitst in een alarmerend clair en een onheilspellend obscur, van elkaar gescheiden door de dunne deadline tussen hoop en vrees waarop de trotse titel in die crisisjaren balanceerde.
"Om uit de vieze papieren te geraken kon de krant toen, behalve een nieuwe geldschieter in de persoon van André Leysen, een foto als deze best gebruiken"
Waarom heeft de foto impact? Omdat een krant enerzijds bijna niets is - een medium, koud gedrukt op goedkoop papier waarin al méér dan honderd jaar spreekwoordelijke vis verpakt en patatten geschild worden - en anderzijds bijna alles - namelijk de hele wereld op een aanzienlijke oplage verspreid. De enige manier om met bijna niets te kunnen tonen dat bijna alles op het spel staat, is het op een hoop gooien, zoals hier gebeurt. Uit evenwicht gebracht sorteren de stapels geknevelde kranten een dramatisch effect.
Vergelijkbaar met dat van een aangespoelde vinvis op het strand van De Haan. Slachters buigen zich over het kadaver, maar kunnen niet verhelen dat hier iets moois en groots wordt verspild. Woorden als ‘massagraf’ of ‘bloedbad’ zijn overdreven, maar toen De Morgen precies tien jaar later failliet ging, verscheen die toch ook niet toevallig eenmalig onder de titel ‘De Moord’. De linkse krant serveert dan sowieso wel meer pathos bij de zalm, ook bij het dumpen van De Standaard werd je verondersteld van doodzonde te gewagen. Er was iets met uitsterven bedreigd dat nochtans alles over had voor Vlaanderen en bijgevolg voor Kristus.
Tegelijk ademt de foto romantiek. De donkere contouren op de achtergrond herinneren eraan dat nieuws niet altijd met de snelheid van het blauwe licht van onze schermen langs middagupdates en digitale avondedities heeft gereisd. Op papier heeft het nog altijd een incubatietijd nodig die pas gaat lopen in het holst van de nacht. In de periode tussen 1919 en 1979 - toen redactie en drukkerij van Het dagblad voor staatkundige, maatschappelijke en economische belangen zich nog in de Jacqmainlaan bevonden - was de gedachte dat het wereldnieuws zich tijdens je slaap vlakbij in keurige kolommen liet ordenen een belangrijke incentive om te gaan slapen en vervolgens weer op te staan.
Dat voorstanders van de papieren pers in digitale tijden het ecologische argument tegen de enorme papierberg liefst verzwijgen, heeft alles met die romantiek van de kraakverse ochtendkrant te maken. Zit het vuil van de wereld je dwers, gebruik dan papier van wc-rol of pers.
Column: Beeldspraak
Elke week voorziet Michaël Bellon een oude persfoto van een nieuw onderschrift in zijn column Beeldspraak.
Lees meer over: Brussel-Stad , Column , Column: Beeldspraak , beeldspraak , De Standaard , Michaël Bellon
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.