Beeldspraak: de Tour, rondje om de waarheid

Natuurlijk is het een geniale list van de organisatoren om een peloton heel Frankrijk en omstreken als België te laten rondrijden, om hen zélf te laten prijsgeven wie de grootste valsspeler is. Het is alleen wat arbeidsintensief om je vakantie te vergooien aan het bijhouden van de dagelijkse tussenstand. Gelukkig is doorzettingsvermogen voor wielerliefans een grote deugd.

Onlangs zaten ze nog een zevendelige (!) Canvas-­documentaire uit over Frank Vandenbroucke, die al in de eerste aflevering - op zijn negentiende en na een lekke band - tweede eindigde in een bergrit achter de beruchte dopingzondaar Jevgeni Berzin in diens absolute topjaar als gebruiker.

Voorts putten de flandrienofielen zich onlangs ook uit in lofbetuigingen aan het adres van een ex-profrenner die in zijn carrière nooit één platte prijs heeft gewonnen, behalve die dag dat hij besloot dat zijn vader maar eens veel geld op hem moest inzetten, en dat hij zijn vriendin ’s avonds ten huwelijk zou vragen. Toen won hij toevallig Parijs-Roubaix.

Goede benen

De verdachte grootspraak van renners die hun eigen overwinningen voorspellen, zien wielerliefhebbers echter als het keurmerk van echte kampioenen, wier uitgebreide repertoire om doping te maskeren, minimaliseren of vergoelijken ze ook graag overnemen. Klassiekers als ‘hij had goede benen’, ‘hij heeft een goede stage achter de rug’ of ‘natuurlijke doping bestaat ook’, doen daarbij nog een poging om wetenschappelijk te klinken.

Ontwapenender zijn: ‘je gaat het nooit kunnen tegenhouden’, ’de wielersport wordt geviseerd’, ‘laat doping toe, dan strijdt iedereen met gelijke wapens’, ’niemand reed toen zuiver’, ’ook zonder doping was hij de beste geweest’, ‘hij was een perfectionist’, of ‘astmalijders met veel doktersvoorschriften fietsen nu eenmaal graag’.

Dat wielerliefhebbers lastig worden als het weer eens over doping moet gaan, is zelfs begrijpelijk. Je bent niet zo’n grootverdiener als de helden van wie je voor het vertier van je volkssport afhankelijk bent, dus betaal je het spektakel met kritisch vermogen. De supporter die vandaag tv wil kijken boeit het minder wanneer morgen zou blijken dat de renner gisteren de boel belazerde.

Orangina

Zodra je iemand anders veroordeelt, kan je jezelf trouwens ook niet meer zo makkelijk een misstap permitteren. Om niet tegelijk moreel verontwaardigd en hypocriet te zijn, moet je al in de geprivilegieerde positie verkeren dat je zelf niets op je kerfstok hebt, en daar pak je best niet te hautain mee uit. In plaats van cynisch het vingertje te heffen, is het dus veel aangenamer om in harmonie met de doortrappende klikpedaalridders in de hitte naast een départementale in de Limousin te gaan zitten. Met een Kronenbourg in de hand en het Nederlandse Radio Tour de Frans op de achtergrond.

Hoeveel beter smaakt een Orangina in de lommer van een café nabij Maubeuge, wanneer daar ergens op een scherm de vederlichte fietsjes met hun blinkende spaken over de robuuste flank van een Pyreneeënreus glijden, langs illustere merknamen als Merlin, Fiat, Postobon, Raleigh, Le Coq Sportif, Miko, Le Clercq of PMU …

U wist toch al dat een trekzak een trekzak is geworden opdat niet alleen de muziek, maar ook de langgerekte, met chroom afgewerkte curve van het instrument bij het bochtenwerk van de Tour zou passen? Dat het zonder ook zomer kan worden heeft de laatste honderd jaar niemand meer kunnen bewijzen.