Beeldspraak: metro

Elke week verzint Michaël Bellon een nieuw onderschrift bij een oude persfoto. Deze week: station Ossegem op 24 februari 2011.

En dan moet een wel heel kleine kleuter aan het andere raam plots hard niezen, waardoor uit zijn neus een enorme klodder snot ontsnapt die hem totaal verrast. Hij heeft nog nooit zoiets gezien en zit perplex, terwijl zijn moeder in eenzelfde fractie van een seconde haar huiver en haar glimlach onderdrukt, controleert of er getuigen zijn, en het zaakje oplost met de zakdoek die alle moeders altijd bij zich hebben.

De kleine jongen is nu stil en denkt na. Binnen in hem zitten blijkbaar afschuwelijke dingen waarvan hij het bestaan niet eens vermoedde, maar zijn moeder duidelijk wel. Welke slechte dingen over hem weet zij dan nog?

Dit keer stapt er een vrouw op met een opdringerig parfum. Je hebt een afkeer, maar ook een fascinatie voor vrouwen die te kwistig zijn met geurtjes. Misschien hebben ze het zelf niet in de gaten omdat ze er nog nooit over aangesproken zijn en het nu eenmaal niet makkelijk is om de impact van je eigen lijfgeur in te schatten.

Misschien denken ze dat parfum juist bedoeld is om al van ver te kunnen worden waargenomen. Misschien is het een teken van onze onzekere tijd dat mensen steeds harder gaan roepen met tattoos, tweets, T-shirts en Trésor van Lancôme. Straf is ook dat er twee haltes verder een man opstapt die juist stinkt wegens een schrijnend gebrek aan lichaamshygiëne. Wat denken deze twee mensen nu van elkaar? Ruik je de ander trouwens minder als je zelf hard ruikt, of maken contrasterende geuren de confrontatie intenser?

Vervolgens, en voor de zoveelste keer, zegt de opgenomen vrouwenstem ergens in het plafond van het metrostel weer op een totaal verkeerd moment dat de volgende halte de terminus is. ‘Please get off the train,’ dringt ze aan. Maar er is geen reiziger die zich daar iets van aantrekt, of er zelfs nog maar van opkijkt. Alleen de occasionele toerist die naar het Atomium reist, kijkt even twijfelend rond, en denkt dan: ‘Cool, hier in Brussel rijden de passagiers gewoon door als hen gevraagd wordt uit te stappen.’

Wanneer je daarna dan toch even aan lezen toekomt, zegt iemand in de memoires van Elias Canetti dat Wenen een stad is die van zijn moeder houdt. Houdt Brussel van jouw moeder? vraag je je af, terwijl je blijkbaar toch weer aan je nagels zit te bijten, wat je moeder niet graag zou zien.

Waarop nog steeds dezelfde occasionele toerist op weg naar het Atomium het monument al onverwacht te zien krijgt door het raam, op het moment dat de metro plots de tunnel uitrijdt. Zoals altijd is ze aangenaam verrast. Het Atomium is indrukwekkender dan gedacht, en deze lange, vreemde rit is niet voor niets geweest.