Brussel bulkte

Het was niet de liefde die je kan verwachten (en die je krijgt) van familieleden, van vrienden of van je vertrouwenspersoon. Neen, het maakte niet uit in welke richting je keek. Je kreeg gewoon liefde. En dat is mooi, want het gaf me dat vertrouwde gevoel van vrijheid.

We hadden gezegd dat we eens zouden afspreken, daar waar we niet spontaan komen, niet in dat ene café in de buurt van het werk, niet onderweg naar school of thuis. We zouden een plek opzoeken, waar je naar hunkert, wanneer je geen tijd hebt, omdat je zoveel andere dingen moet doen. Die plek bleek hartje Brussel te zijn.

Eerst in de lobby van een hotel. De man aan de balie keek ons op die manier aan, dat het wel leek of we hem al jaren kenden ; met een warme glimlach, bijna zo breed als zijn hele gezicht. -Of we iets konden drinken ? Dat kon zeker. -Een ontbijt was ook mogelijk, kwam een dame ons vertellen in alle talen die we maar wilden, in de hoop dat we er één goed zouden begrijpen. Dus deden we een croissant bij de koffie en thee. En die glimlach smaakte. En hij smaakte nog naar meer, toen een derde voorbijganger vroeg of alles goed was. Het was zeker goed. Het was zo eenvoudig en zo gastvrij. Hier ben ik graag dacht ik. En ik bedoelde Brussel. Want zonder al te lang terug te denken, begreep ik volledig waarom ik hier ooit zo graag was terecht gekomen en gebleven was voor altijd.

In diezelfde hotellobby stapte een oude vriendin binnen. Het is een uiterst ongewone plek om mekaar te ontmoeten, maar tegelijk was ik niks verwonderd. Zou zij het ook gemerkt hebben dat Brussel weer Bulkte. Het bevestigde alleszins die oude vriendschap. En ze vloog ons rond de nek om ons te begroeten. Nu wist ik het zeker. De warmte van de mensen had ook haar hier naartoe gelokt.

Even naar het winkeltje net om de hoek, voor een pakje sigaretten. Goeiedag-Bonjour. Dank u wel. Alstublieft. En alweer beleefde ik een moment van inspiratie. Dit straatje, zou leiden tot die herkenbare andere straat waar ik nooit kwam. Vooral het gevoel was herkenbaar, niet de straat. Want ik heb ooit, lang geleden, niks anders gedaan. Zo zonder nadenken, puur op intuïtie, straat in en uit, van groet naar glimlach, van mens naar mens, ging ik op stap, om te kijken, te luisteren, te ruiken, zonder de druk van een doel. Je stapt gewoon je nieuwsgierigheid achterna, zonder te twijfelen over welke richting je uitmoet, want da's naast de kwestie.

Dat goed gevoel werd ons plan. We gaan verder. En gek genoeg bleek iedereen die we op onze weg kruisten, het volmondig eens te zijn met dat kleine geluk. Een deur ging open, daar waar we zeker eens binnen moesten kijken, naar die kamervolle mozaïektekening. Een man schoof opzij om ons door te laten. -Après vous, na u mevrouw. Weer iemand wenkte -Wat drink je van de patron, omdat het een jaar geleden was. En ik bedankte de patron met -Merci papa. Waarop hij me een knuffel gaf. En we gingen op een terras zitten. Leven en laten leven.

En weer eens kwam een glimlach voorbij om te vragen hoe het was. En de wind maakte rechtsomkeer en gebood de zon te schijnen. En Brussel Bulkte van de Liefde. Toen wist ik het weer -want die dingen vergeet je- dat het wel vaker zo'n dag is hier. Maar hoe vreemd én hoe vertrouwd ook, het is zo weinig (journalistiek) relevant.

Vanavond thuis. -Mama wat ben je mooi. -Het is Brussel, schat, Brussel heeft me mooi gemaakt.

Annabelle Van Nieuwenhuyse presenteert voor radio (Fm World), televisie (Transart) en culturele evenementen. Ze woont in Molenbeek.