Over materialisme

Ik heb op Arte een wetenschappelijk programma bekeken, over hoe de ruimte in mekaar zit. Veel zwarte gaten en vallende sterren, melkwegen en dies meer. Het was spannend. Ik ben blijven kijken. Op die manier heb ik in minder dan een uur, de indrukwekkendste satellietvelden van de wereld bezocht in de Atacama woestijn in Chili (wat een schitterende leegte, die woestijn). Ik daalde daarna ook af in een dal vol telescoop, in Puerto Rico, 305 meter breed, middenin het rotsgebergte, (by the way, die rotsen, nog zo'n wonder van moeder natuur). Ik wil u niet vervelen, maar ik weet ook nog dat die van New Mexico, naar alle kanten konden draaien en 230 ton per stuk wogen. Zò 27 van die dingen op een rij. Zelfs op mijn ouderwetse tv zag het er groots uit. Monumentaal !

Daarnaast stond telkens een onooglijk kleine wetenschapper of -schapster (in verhouding klein wel te verstaan), die met een even monumentale bezieling, het bestaan van die dingen kon verklaren. Want wat weet ik van het nut van zo'n meesterwerk. Die uitleg van meneer en mevrouw génie kwam dus wel goed uit (van mevrouw heb ik de naam genoteerd, Christina Lacey,cherchez la femme). Ze mogen er zijn ; en de machines ook. Een saai leven, denk ik dan, veel tellen en rekenen, maar geen saaie mensen.

Eigenlijk ging het programma (naast de essentie : de sterren, de planeten) over een hoop rommel, schroot, brol, die daar in de lucht zweeft te zweven in een baan rond de aarde. Veel ton restjes satelliet en stukjes raket, die in de luchtledige lucht hangen te hangen. En dat is niet gepermitteerd, aldus de -schapper, -schapster. Ze hadden ook een oplossing. -We maken een reuze stofzuiger om die dingen op te zuigen. Echt waar. Dat vertelden ze met bittere ernst. Ik wist het, het kan nooit moeilijk zijn om voor een complex probleem, een eenvoudige oplossing te bedenken. Een simpele grote stofzuiger, daar was ik zelf nooit opgekomen. Enfin, ze buigen zich over de zaak, dus dat komt in orde.

De volgende ochtend ben ik opgestaan met het idee van die reuze stofzuiger. Ik wil die zélf ook wel eens uitproberen. Want ik moet toegeven, van tonnen brol kan ik meespreken. En bovendien zweeft het niet eens. Het ligt hier maar te liggen. Mensen lief, die overvloed aan overvloed. Je moest eens weten hoe ik daar dagelijks last van heb. Niet echt bewust, maar toch. Beschouw het als latente hinder, wat soms erger is dan de echte fysieke hinder. Echte rommel, het soort dat voor mijn voeten ligt, kan ik gewoon opruimen. Maar de opgeruimde rommel, wat doe ik daar mee ? De dingen die ik al jaren verzamel voor 'je weet maar nooit', of omdat dat 'veel waard is'.

Extra Ikea opbergruimte ? Ach hou op. Bovendien zijn wij met die latente rommel zo onafscheidelijk één geworden, dat er op het eerste gezicht geen oplossing is. De stofzuiger, ja, maar laat ons realistisch blijven. Wat als die vol is ? Naar een andere planeet verhuizen ? Daar ben ik serieus voor te vinden, maar het lost weinig op. En een groot zwart gat is zelfs voor mij te hoog gegrepen.

Wat me ook is opgevallen is dat ik niet de enige ben met overvloed. Weggeven is bijgevolg uiterst complex, aan wie ? We hebben echt te veel en geen mens dat daar beter van wordt.