Huisjesmelkers en ik

Huisjesmelkers lijken een niet uit te roeien soort. Ik heb er al een paar persoonlijk gekend, in Brussel. Ze maken zich, op een of andere manier, noodzakelijk, onmisbaar eigenlijk. Maar ze wonen niet in deze stad. Alleen hun rekeningnummer woont hier.

Als een recideverend slachtoffer raakte ik telkens weer aan mijn melkers huisje gehecht. Het is dankzij die ervaringen dat ik de zeer filosofische uitdrukking 'Pavlov's dog' voor het eerst heb begrepen. Hoera.

Mijn manier om daar tegen te kunnen? Dat sommige mensen met vermogen, zo genadeloos kunnen neerkijken op wie in hun huis woont? Rustig blijven. Beter weten. Zelf hier en daar iets opknappen. Ik ben handig in het klussen. Rustig blijven. Niet omkijken.

Ook niet wanneer iedereen mij nakijkt, omdat ik mij -met een kind aan de ene hand en planken onder de andere arm, naar de kassa probeer te begeven. Ik zucht niet opvallend. Alles onder controle. Ik maak mij heel even de bedenking dat hoewel de producten vrouwvriendelijker zijn geworden (schattige decor elementjes en al dat soort), we over de service in dergelijke "trekt-a-plan-its" best zwijgen. Maar so far so good.

Ik verlang heel even naar dat oergevoel van de sterke man die mij de spullen ongevraagd uit handen neemt en met me meeloopt, om in te laden. Mijn wildste dromen zouden zelfs uitladen overwegen. Sterk, gespierd, genre Mister Proper, maar dan niet enkel de glimmende belofte, want geef toe gephotoshopte badkamertegels, nadat je er met swiffit-bang bent langsgeweest. Wie gelooft dat?

Winkel in winkel bijna uit, alles gaat prima. De kassa, de handtas, de draagtas (neen, geen plastic zakje, ik weet het), het kind en de bankkaart in mijn vijfde hand. O mijn God! (s.o.s. God) Waar is het kind?

Snoep! Een doe het zelf zaak met snoep! De kleurrijkste aller kleurrijkste! Op zijn ooghoogte! Waar zijn die lelijke rekken met batterijen gebleven? En waarom hingen de vijzen waar ik zolang naar zocht, niet op mijn ooghoogte. Waarom? zeg het mij! Waarom?

De planken staan thuis, zaagmachine, rol onderlegger, plakband, alles is er. Ik kan eraan beginnen, aan de zoveelste 'anti depressie laag'. Op de grond deze keer, om de winter aan te kunnen, tegen de vrieskou.

Want ik heb een sterk vermoeden, dat ik opnieuw bij een huisjesmelker terecht ben gekomen. Eentje van de ergste soort. Eentje waarvan ik -ervaringsdeskundige- het niet kon vermoeden. De spontane glimlach was er, de begripvolle blik. De "dat komt in orde". Alweer Pavlov's dog, die hijgend komt zeggen, volgende keer meer geluk.

O een dweil ben ik vergeten te kopen, want je moet weten dat in dergelijke huizen de kraan altijd open staat.

Nu wil je me natuurlijk advies geven. Je voelt met me mee. Je weet waar ik goed moet op letten, een volgende keer. Jij weet wat ik nu moet doen, en dat ik juridische stappen kan zetten. Je weet dat ik een kieken ben…

Alvast hartelijk bedankt voor je hulp. Maar zou het niet fijn zijn om de tips te richten aan de vele huisjesmelkers die Brussel rijk zijn, maar niet maken? Zij kunnen toch wel wat advies gebruiken, denk ik. Laat u gaan.

Annabelle Van Nieuwenhuyse presenteert voor radio (Fm World), televisie (Transart) en culturele evenementen. Ze woont in Molenbeek.