Culinair ontdekt: Bounty

“C'est pas l'homme qui prend la mer, c'est la mer qui prend l'homme.” Dat is geen citaat van de Franse zanger Renaud, zoals velen denken, maar wel van romanschrijver Joseph Kessel. En ik ben een slachtoffer van dat idee.

Van kleins af aan werd ik aangetrokken tot de zee. Ik droomde van golven, bracht uren door op het strand. Het is dan ook vreemd dat ik tenslotte geen nautisch beroep koos (ik ben niet praktisch genoeg aangelegd, vrees ik). Ik ben heel mijn leven wel met de zee bezig gebleven en heb er altijd rond gewerkt.

Als jongeling verslond ik dromerig boeken over verre reizen en keek ik naar elke kaper- of piratenfilm die op de zwart-witte kijkbuis verscheen. In de snoepwinkel, waar mijn zakgeld voor een groot deel naartoe ging, kocht ik Bounty-repen. Twee stuks in een verpakking, chocolade vanbuiten, en een witte kokosmassa binnenin. Op de verpakking suggereert men witte stranden, blauwe zee en groene kokospalmen.

HMS Bounty, leerde ik, was de naam van een Brits schip waar een belangrijke muiterij op had plaats­gevonden in 1789. Uiteraard spraken wij als kind de naam uit als 'boentie', wisten wij veel hoe dat in het Engels klonk en dat het woord eigenlijk 'overvloed' betekende.

Bounty was mijn omgekeerde madeleine van Proust, geen herinnering aan het verleden, maar een visioen voor de toekomst. Ik hoopte door de smaak en geur in die verre, tropische landen te raken. Ten langen leste waren het niet de bounty's, maar mijn studies die daarvoor zorgden. Om je kinderdroom waar te maken helpt een diploma nog het best!

Bounty is een product van Mars Incorporated. Ene Franklin Clarence Mars (1883-1934) vond de Mars-bars, de marsrepen, uit in 1911. Hij begon met de stukken samengesteld snoep eigenhandig in de chocolade te dopen. Daar bouwde hij een bedrijf omheen en de Marsen zijn nu een van de rijkste families van Amerika.

Zoon Forrest Edward Mars (1904-1999) kwam in aanvaring met zijn vader omdat hij internationaal wou doorbreken, en pa niet. Dus zette zoontje een eigen zaak op in Engeland. Later erfde hij het vaderlijke bedrijf erbij en sindsdien is het geheel één. Maar Bounty was dus oorspronkelijk een product uit Engeland, ook al was het afgekeken van een chocolade/kokossnoep van een Amerikaanse concurrent (Mounds). Bounty bestaat dus niet in de VS (daar is het een merk van keukenpapier!).

Ik kocht nog eens een Bounty-reep. Dat was ondertussen enkele decennia geleden. Er zitten nog steeds twee stukken in een verpakking, netjes onder de melkchocolade en mooi afgerond, net twee grote pralines. Het kartonnetje waar ze vroeger op rustten, is nu blijkbaar wegbespaard. Anders dan vroeger, kijk ik vandaag al eens naar de lijst van de ingrediënten. Het voornaamste bestanddeel van deze uit de kluiten gewassen pralines is … suiker. Dat was te verwachten. Dan is er kokos. Verder een hele lijst van spullen die eigenlijk hun plaats niet hebben in de keuken: sojalecithine, glucose, glycerol. Dat zal allemaal wel de prijs en de bewaarbaarheid ten goede komen, maar die rommel is verder nergens voor nodig. Bounty kunnen we zelf maken. Dat beweren toch een hele trits artikelen op het web.

De kokosvulling maak je door geraspte kokos, droog te koop in de winkel, te mengen met gecondenseerde melk. Ja, dat bestaat nog. Hoeveel is moeilijk te zeggen. Extra poedersuiker hoeft niet, maar het is uiteraard snoep! Kneed tot een massa en laat zeker een uur stijven in de koelkast. Vorm er repen van en doop die in gesmolten chocolade. Laat weer afkoelen in de kou. En dat is alles. Smakelijk.