Twee weken geleden had ik het over samen eten, en hoe belangrijk dat is. Ik heb in het verleden ook veel alleen moeten eten, op dienstreizen, en in de tijd dat ik nog niemand naast mij had. Dat is niet zo vrolijk. Er zijn mensen die daar immuun voor zijn, die zelfs voor hun eigen persoontje alleen kunnen koken, maar zo ben ik niet. Echt smakelijk eten doe je ook door er samen met iemand over te kunnen praten, conversatie aan tafel is essentieel voor de beleving van de dis.
En niet zo lang geleden leerde ik over een nieuw fenomeen: mukbang. Charles Spence schreef erover in zijn bestseller Gastrophysics uit 2017. Die professor van Oxford doet al jaren onderzoek naar hoe de mensen de wereld waarnemen met hun zintuigen: multisensory perception. Hij werd zelfs even beroemd met een Ig Nobelprijs die hij ontving voor een studie over het gekraak van Pringles en de perceptie van versheid die daarmee gepaard gaat. Belachelijk misschien, dat geeft hij zelf toe, maar ondertussen staan grote voedingsbedrijven wél in rij voor zijn adviezen en hulp. Met pakken geld onder de arm!
Mukbang is voor Spence een soort van food porn, je lekker maken met mooie beelden van eten.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.