Laptopia: Argonnestraat/Jourdanstraat

Om Sint-Gillis totaal en finaal te kunnen definiëren, wilde ik twee straten bezoeken. Het wandelgedeelte van de Jourdanstraat, een zijstraat van de drukke Louizalaan in het verre Oosten van de gemeente, en de kleine Argonnestraat, een zijstraat van de drukke Fonsnylaan in het verre Westen. Twee straten, twee uitersten die ook elkaars spiegelbeeld zijn.

En dan de arme Argonnestraat. Een straat die opvalt omdat ze minder op Sint-Gillis lijkt dan op Brussel-Stad. Ook dit is een klein straatje met beperkte verkeersdoorstroming en behoorlijk wat horeca. Al staat de helft van de duistere cafés en restaurants wel leeg. Aan de dichtgetimmerde ramen hangen nu affiches voor blingblingfeestjes in achterafzaaltjes, en een twijfelachtige zangstonde van ene Guillou, die belooft te zullen zingen pour les femmes de Bruxelles.

Cybercafé Belgo-Rif is dicht wegens technologische vooruitgang in de rest van de wereld. Café D’Argonne en snackzaak L’Étoile du Nord houden tot hun eigen verbazing stand. Een apotheek schuilt tijdens verbouwingswerken in een container op de stoep. Overal staan tijdelijke parkeerverbodsborden met onduidelijke data - een vaste waarde in het Brusselse straatbeeld. Rond de voet van een vuilnisbak ligt een kwijtgespeelde jeansbroek gedrapeerd.

De straat wordt afgeboord door het onderkomen Hotel Continental, en door Hostel New Bristol, dat behalve Kamers, Rooms en Chambres ook Zimmers verhuurt, ten behoeve van Duitstaligen met een voorkeur voor overtollige meervoudsvormen. Kan de Jourdanstraat op een chique boetiek als die van Boss bogen, dan herbergt deze straat de gerenommeerde pianowinkel Maene, in het grootste en best onderhouden herenhuis van de straat. Waarschijnlijk is het onbegonnen werk om al die piano’s op te pakken en weg te wezen.

Maar de Argonnestraat associeer ik vooral met orzo. De Griekse pastasoort die zich vermomt als rijst, en die in grote hoeveelheden aanwezig is in de kookpotten van de twee vlak naast elkaar gelegen Griekse restaurants Cheval de Troie en Athenes, waar je als klant in de keuken je bordje mag gaan vullen. Een con­viviaal gegeven dat, opgeteld bij het romantische idee dat deze migranten uit de Méditerranée ooit in het Zuidstation zijn afgestapt om nog geen honderd meter verder de rest van hun leven door te brengen, best ontroert.

Het is dus een hele opluchting dat beide zaken er nog zijn. “50 jaar tot uw dienst,” staat er op de vitrine van Athenes te lezen. Neem dat dat er vijf jaar geleden werd opgeschilderd, dan is het van begin jaren zestig geleden dat de Grieken hier hun zaak begonnen. De twee erkertjes die de restaurants typeren zijn erfgoed. Op het eerste liggen rustieke dakpannetjes.

Het tweede combineert de typische letters in Helleens helblauw, met het donkergroen geverfd schrijnwerk met rode band en witte letters dat vroeger wel meer oude Brusselse horecazaken typeerde. In plaats van aan gasbranders, verwarmt men zich hier aan de Griekse zon, die wordt opgevangen en weerkaatst door de Zuidertoren. Doodzonde dat het nog geen etenstijd is, want ik krijg hier veel meer honger dan in de Jourdanstraat.