Laptopia: de squares

Ambiorix was een halve eeuw voor Christus een ferme pijn in de kont voor Julius Caesar, toen die aan zijn veldtocht in onze gewesten bezig was. Margareta van York (1446-1503) was de derde echtgenote van Karel de Stoute, die als hertog van Bourgondië over onze streken heerste.

Hetzelfde succes kennen de groene plantsoenen bij de ambassades, consulaten en andere vertegenwoordigingen. Juist om de hoek bij het prachtige Van Eetveldehuis, ligt enigszins contrasterend het optrekje in communistische klare lijn van de trotse Bulgaarse natie. Maar ook Burundi, Cyprus - dat we straks weerzien op het Songfestival - en deelstaten of steden als Gibraltar, Praag en het Deense Zeeland, hebben al hun diplomatieke vaardigheden aangewend om hier een plek onder de zon te verwerven.

Ze hebben gelijk. De hoogstgelegen square Margaretasquare is nog het banaalst. Daar is de Belle Époque volledig uitgewist door hoogbouw met aluminiumramen en balkonnetjes met oranje luifeltjes. Een beetje zoals aan onze kust. Wat uitzicht moest creëren, heeft het uitzicht verknoeid. Als straf moeten de bewoners nu op betonnen sportterreintjes neerkijken.

De square Ambiorixsquare en de avenue Palmerstonlaan zijn paradijselijker. Zelfs een eenvoudige ligusterstruik krijgt er grandeur. Op de bankjes bij de waterpartijen snurken steuntrekkers bij een Cara Pils, en zonnen loontrekkers bij een bakje salade niçoise. Allebei met zicht op de benedenstad.

Onderaan waaiert de Square Marie Louise Maria Louizasquare als laagste trede van de trap het breedst uit. Rotspartijen, klimop en tulpenperken omringen een brede vijver gevuld met water, dat na zich van hoog op de berg een weg naar beneden te hebben gebaand, de wel zeer potente fontein uit spuit.

De hoge straal verstuift tot aan de oever, waar de eendjes, waterkiekskens en olla andere vogala inmiddels hun nestas hagunnan hebban. Omdat alles hier een feestelijk karakter heeft, krijgen die beesten trouwens melo-cakes gevoerd in plaats van broodkorsten, merk ik.

Tot slot nog een eresaluut aan het mooiste verkeersbord van Brussel, dat ook aan deze vijver staat. Een achthoekig, beetje roestig verbodsbord op een groene paal, dat ettelijke tientallen jaren oud moet zijn. Er staat een fijn getekend mannetje op met blauwe trui, blauwe wijde broek, roodblauwe muts en rode schoenen, dat er met een verzorgde slag vandoor schaatst.

In de lentezon ziet de eenzame, maar hardnekkige schaatser uit een ver vervlogen ijstijd er heel aandoenlijk uit. Hij is de enige die zich niets heeft aangetrokken van de weersomstandigheden, noch van de rode streep die schuin over het bord is getrokken. Hij slaat de tweetalige waarschuwing ‘Verboden zich op het ijs te begeven/Defense de s’engager sur la glace’ in een deugddoende frisse wind.