Op 13 februari vierde de Ravensteingalerij haar zestigste verjaardag. Onder beperkte belangstelling mogen we wel zeggen, maar wij zijn de ondertussendoorsteek die in de flank van de Kunstberg werd geboord niet vergeten, en wensen hem bij deze het allerbeste.
© Saigneurdeguerre
| De Ravensteingalerij.
Laptopia: Ravensteingalerij
Lees ook: Laptopia: Brico Meiser
DINSDAG 6 FEBRUARI, 12 UUR
De galerij is inderdaad een realisatie uit het magische bouwjaar 1958 - en meteen een van de weinige getuigen die de wederafbraak na dat wonderjaar hebben overleefd. Het is een werkstuk van het broederlijke architectenduo Alexis en Philippe Dumont, zo leert een koperen plaquette aan een van de uiteinden ons, ingehuldigd door de verder niet meteen in onze annalen gefixeerde burgemeester Cooremans.
Uiteraard heeft de Ravensteingalerij niet dezelfde grandeur of bijval als de meer dan honderd jaar oudere Sint-Hubertusgalerijen aan de voet van dezelfde heuvel. Maar als stedenbouwkundig vrij logische verbinding tussen het Centraal Station en het Paleis voor Schone Kunsten, is het onmiskenbaar een herkenbaar stuk overkapt Brussel dat vrij frequent wordt gebezigd.
Zoals in een smederij gesmeed, en in een zagerij gezaagd wordt, beoefent men in een gaanderij voornamelijk de stiel van het komen en gaan, en daartoe is deze indoorstraat uitermate geschikt. Ze biedt dagelijks duizenden mensen beschutting en rechtlijnigheid in een voorts nogal onherbergzaam en omslachtig stadsdeel, waar gekleineerde voetgangers eerder bijzaak zijn en nauwelijks platte grond op de plattegrond kunnen terugvinden. Het is ook niet zo’n onprettige gedachte dat je van eender welk metrostation in een uithoek van het gewest tot in de ingewanden van het PSK kan geraken zonder het zonlicht te hebben aanschouwd, tenzij dan even aan het eind van deze tunnel.
"Zoals in een smederij gesmeed wordt, beoefent men in een gaanderij voornamelijk de stiel van komen en gaan"
Daarnaast heeft Ravenstein ook als architecturaal geheel een sterke identiteit. De wat vervallen maar zelfbewuste portiek aan Kantersteenkant zet de toon voor een strak, glad en koel traject van koper en marmer, dat wat wordt opgewarmd door de beige hoofdtoon. De duisternis wordt bestreden door de grote dimensies, en de transparantie van de glazen deuren en vitrines die spiegelen onder het licht van de glasdallen die de galerij overkoepelen. Ik ben daarom geen vragende partij voor het roze Japanse kerselaarmotiefje waarmee de koepel onlangs werd versierd, hoe subtiel die schakering ook is aangebracht.
Hoe staat het inhoudelijk? De recente bescherming en herwaardering heeft duidelijk tot gentrificatie geleid. De goed verstopte ambtenarenbarretjes zijn op twee na allemaal verdwenen. Ook de kledingwinkels die hun kapstokken gewoon in het midden van de gaanderij hadden staan, zijn inmiddels de pijp uit. Een slotenmaker overleeft, en er valt ook nog wat leegstand te noteren, maar verder wordt nu veel heil verwacht van koffiebars en artistieke hubs.
© PhotoNews
| Tussen 1954 en 1958 werd de Ravensteingalerij gebouwd naar het ontwerp van de architecten Alexis en Philippe Dumont in het kader van de aanleg van de Noord-Zuidverbinding.
Op de glazen geveltjes allittereert Cappuccino met Creative district. De antieke Entrée des Bureaux/Ingang der Bureelen leidt vandaag naar moderne organisaties als Team Vlaamse bouwmeester, het NOB of Moussem. Ze delen allemaal min of meer dezelfde huisstijl als de organische supermarkt of bagelshop.
Het pronk- en sluitstuk van de overwelfde wandeling is natuurlijk de twee verdiepingen hoge, geritmeerde rotonde. Met trappenpartijen die langs weerszijden met een flukse draai in één keer het hoogteverschil van tien meter naar de verdieping van de Brusselse paleizen overwinnen, onder een duizelingwekkende hemel van concentrisch glas en beton.
Dat de uitgang daarboven ietwat uit de as van de galerij ligt, doet je weleens twijfelen welke trap je nu zou nemen. En misschien is het daardoor dat je eigenlijk nooit de tijd hebt om tegen de klim op te kijken. Dat zou misschien anders zijn mocht de galerij eindigen in één brede massieve trap die al van in het begin van de galerij duidelijk zichtbaar op je lag te wachten. De broers Dumont hielden de klim uit het zicht om je dan verrassen met de korte pijn. Een geniale ingreep.
Laptopia
Elke week scant Michaël Bellon met zijn laptop een plek in Brussel die tot de verbeelding spreekt, en geeft hij aan wat er eventueel nog aan kan verbeteren.
Lees meer over: Brussel-Stad , Column , Laptopia , Ravensteingalerij , Expo 58
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.