Laptopia: park Thurn & Taxis

We doen er nog snel eentje in openlucht, want het zou kunnen dat dit een van de laatste mooie dagen van het jaar is. Al is het ook niet helemaal uitgesloten dat de Sint straks in zomerplunje het dak op moet, en Winterpret dit jaar vervangen wordt door een nieuwe editie van Brussel Bad.

Ik heb ik geen idee hoe blauw staal precies is, maar vandaag claimt de hemel dat predikaat weer nadrukkelijk, en staalblauwe hemels komen goed tot hun recht boven de site van Thurn & Taxis. Sinds een aantal maanden kan je hier in het midden van de Brusselse bebouwde kom terecht voor een park-in-wording op een ongewoon groot stuk open ruimte, dat tegelijk dienst doet als een openluchtmuseum van de Brusselse bouwbedrijvigheid vroeger en nu.

Je benadert het verse park bij voorkeur via de brug van Laken, bekend van zijn vue panoramique op de Brusselse skyline. Als die skyline iets meer weg had gehad van die van New York of Shanghai, dan kreunde de mooie brug ongetwijfeld onder het gewicht van toeristische selfies. Ondanks de flinke lading klinknagels die er ooit werden ingestanst. Maar de Brusselse skyline is wat hij is, en dus staat er alleen een groepje bedienden in maatpak op de brug. Ze zijn waarschijnlijk uit een van de torens aan de horizon gekropen en hebben de oversteek gemaakt om zich te laten groepsfotograferen met hun kantoorgebouw op de achtergrond. Een buurtbewoner die het groepje op de brug moet passeren, verontschuldigt zich dat hij het plaatje even moet verstoren.

Via een loopbrug van het bejubelde buurtproject Parckfarm veer ik naar de groene bedding beneden. De vrijwilligers die de site rondom de serre beredderen doen nog steeds keurig hun werk. Middels een plakkaatje onder de brug laten ze voorbijgangers zelfs weten dat nu ook de solitaire klimopbijen zich hier thuisvoelen en dat stemt me tevreden.

Maar ik ben vooral geïnteresseerd in het prille parklife op de nieuwe groene open vlakte, waar slingerende grindpaadjes naar de site van Thurn & Taxis leiden. Op die paadjes zijn joggers in heftige discussies verwikkeld, maar dan vooral om aan hun looppartners te demonstreren dat ze niet snel buiten adem raken. Fietsers weten geen blijf met de motivatie die deze binnenweg zonder hoogtemeters hen bezorgt, en ouders duwen hun buggies voort totdat de kinderen die erin liggen hun eigen weg kunnen gaan. Mijn honger wordt aangescherpt door de opgeschoten klaver tussen de paadjes, maar tussen het groen maakt een kolonie arrogante kraaien de dienst uit zolang het alle andere passanten verboden blijft het gazon te betreden.

Het gebeurt eigenlijk niet vaak dat je een park kan bezoeken terwijl het nog in de kraamkamer ligt. De pas aangeplante jonge boompjes staan zelfs nog met de stam in de luiers, en zijn voorzien van houten looprekjes om hen te begeleiden bij hun eerste pasjes. Aan de takken hangen alleen wat schuchtere schaamblaadjes. Zelfs voor zitbankjes is het in dit premature park nog te vroeg, laat staan voor een speeltuin of een sportveld. Doorwandelen is de boodschap, en kijken naar de wereld rondom.

Het contrast tussen de idyllische vallei en het zelfzekere glas en beton van de Noordwijk, waar van groeipijnen al lang geen sprake meer is, is groot. Liefst vier kranen staan alweer nieuwe blokkentorens te stapelen, naast de UP-site-toren die nooit het landmark werd dat hij wilde zijn. Links op de achtergrond zie je ook de Brusilia- en de VRT-toren, rechts de enorme zadeldaken van de pakhuizen van Thurn & Taxis, de Pensioentoren aan het zuid, en dichterbij de fabriek van de groene Saint Michel. Vlak voor onze neus het plompe en plompverloren gezette gebouw van Leefmilieu Brussel.

Wat kunnen we nog verbeteren aan Brussels eigen Central Park?
De rest van de blinde gevels en achtergevels met schotelantennes zullen nog aan het zicht moeten worden onttrokken door het loof van de opgroeiende bomen. Verder moeten ook nog wat zandbergen en bouwvallen van het oude goederenstation verdwijnen. Zo’n onvolgroeid ‘evolutief park’ is een beetje als de stad zelf. Je kan leven met de huidige toestand door de gedachte dat alles de moeite waard zal geweest zijn wanneer alles ooit af zal zijn. Met het verschil dat in een stad dat moment van voltooiing nooit zal komen. Terwijl dit park volgende zomer, als de temperaturen weer normaal zijn voor de tijd van het jaar, hopelijk uitgegroeid zal zijn tot een nieuw epicentrum.