Laptopia: Sequoiadendron Giganteum

Ik had vooraf even gecheckt, maar een precieze plaatsbepaling van de Mammoetboom in het Park van Woluwe was niet meteen te vinden. Niet erg en ook niet nodig, want als de tocht dan toch belangrijker is dan de bestemming, dan strekt een kleine omweg eerder tot aanbeveling.

Wat nu gedaan? Toch nog even doorbomen met deze boom lag moeilijk. Het leidt altijd tot een gênante situatie wanneer je naar iemand toeloopt die helemaal niet blijkt te zijn wie je dacht dat hij was. Zou ik een voorbijganger raadplegen en in plaats van de weg naar het postkantoor eens de weg naar de Grote Sequoia vragen? Ook een beetje raar. Dus liep ik ook maar eens de andere kant uit.

En zo doemde na een tijdje dan toch een grote donkere massa op in de verte. Achter de kale loofbomen, die me nog even deden filosoferen over hoe het zou zijn als een mens net als een boom elk jaar opnieuw zou aftakelen, in plaats van gradueel over een heel mensenleven gespreid. Dit overdacht zijnde, had de donkere massa al de concrete vorm van een beloftevolle naaldboom aangenomen.

En toen hij dan definitief voor me opdoemde - kaarsrecht, zelfverzekerd, onmiskenbaar en onontkoombaar - was ik meteen intens blij dat ik de trip gemaakt had. Voor het eerst sinds lang had ik weer oprecht zoiets van ‘O Dennenboom!’ Ik moest ook terugdenken aan die keer dat ik op Sicilië al zo lang naar de Etna zat uit te kijken, en me ondertussen al van zoveel zielige bergjes had afgevraagd of dàt dan misschien de vulkaan was, dat de plotse, pontificale verschijning van de enige echte berg me onmiddellijk vervulde met ontzetting, en vooral schaamte om het eerder verloren geloof in zijn grootsheid.

De ruwe rosse stam van het beest deed inderdaad denken aan een mammoet, maar toch vooral zijn dimensies. Op een hoogte van 1,50 m gemeten heeft deze reus een borstomtrek van 866 cm. Daar kunnen wel tien stammetjes van mindere soorten in. Je ziet dat ook bij sommige mensen - dat ze een lichaam hebben dat zo buitenmaats en groots is dat je je afvraagt of ze nog wel tot dezelfde soort behoren.

De kruin van deze kanjer (33 meter hoog en 16 meter diameter) is in de winter even groen als in de zomer. De Sequoia Giganteum is gewoon te groot om stil te kunnen leggen. Als de winter begint, zijn de sappen van de lente nog onderweg naar boven. Nu en dan laat de boom een pakket naalden vallen, en spuwt hij een dikke tak uit. De andere flora op de bodem in de wijde omtrek verzuurt uit pure afgunst. Kraaien die in de buurt komen, worden prompt merels, en vermijden dat dan ook liever. Ik zie niet één vogel in die hele kruin. Hoge bomen vangen alleen wind.

De beestjes hebben schrik om er hun weg kwijt te raken. Zou de gigant misschien wat eenzaam zijn? Als ik merk hoe zijn grote takken wat moedeloos afhangen, voelt de voorheen onbekende bomenknuffelaar in mij zich aangesproken. Maar ik hou het op een vriendschappelijk vuistje.