Over baronnen

Het is dus alweer niet gelukt. Brussel blijft zijn negentien vorstendommen behouden. Een efficiënt beheer van het gewest wenkt aan de einder, ten minste, voor zover je mag geloven wat je over de nieuwe staatshervorming leest. Ik vraag me toch af hoe wij, Brusselaars, zover zullen geraken, in het gezelschap van de negentien hemelsblauwe, scharlakenrode of pimpelpaarse baronnen, burggraven, markiezen en andere aartshertogen die tronen in onze gemeentehuizen.

Ik weet wel dat meneer Picqué gelijk heeft als hij zegt dat er in het Pajottenland meer mandatarissen per hoofd van de bevolking rondlopen dan in Brussel.

En ik weet ook dat Schaarbeek met zijn honderd twintigduizend inwoners groter is dan Brugge, Anderlecht groter dan Leuven en Molenbeek groter dan Aalst, dat zelfs mijn eigen dorp Sint-Lambrechts-Woluwe een pak meer ingezetenen telt dan Turnhout of Sint-Truiden en dat de officiële bevolkingscijfers in ons gewest schattingen zijn aan de lage kant omdat er zoveel ongeregistreerde mensen proberen aan een droge boterham te komen in de contreien tussen het Negenmanneke en Verrewinkel. Tussen haakjes, ik weiger het woord illegalen te gebruiken. Een mens is nooit illegaal. Al wie geboren wordt, heeft het verdomde recht op de aardbol rond te scharrelen, al is het dan in Jette-les-Bains of Opweule.

Zwembaden
En ten slotte weet ik dat het komt door onze onvoorstelbare bestuurlijke versnippering dat je zoveel zwembaden en sportvelden en gemeentelijke parken en plantsoenen vindt op alle mogelijke en onmogelijke plekken in Brussel. Elk nadeel heb z'n voordeel, nietwaar, dat mogen we ons veelgeplaagde Brussel wel een keer gunnen.

Maar daarnaast weet ik ook dat er tussen het oosten en het westen van het gewest een diepe kloof gaapt: aan mijn kant (oost) wonen de rijken en aan de overkant (west) de armen. Ik begrijp niet dat die van het westen zo verduldig blijven, zeker niet als je vaststelt dat die van het oosten er niet over peinzen ook maar een seconde solidariteit aan de dag te leggen. Als we een kettingexplosie willen voorkomen moeten we rijk tot solidariteit dwingen. Een van de vele middelen daartoe is de fusie van de negentien. Duw alle Brusselaars samen in één en dezelfde boot en we zullen gauw genoeg snappen dat die lek is. Het is gewoon een kwestie van elementaire rechtvaardigheid. Of noem het zelfbehoud.

En die veel geprezen gespreide infrastructuur? Houden zo, dat spreekt vanzelf.

Wijkmeesters
New York City heeft acht keer zoveel inwoners als Brussel. De stad is ingedeeld in slechts vijf boroughs. Vijf! Twee daarvan hebben meer dan twee keer zoveel inwoners als Brussel, twee een flink stuk meer, de vijfde zit net iets onder de helft. In vergelijking daarmee zijn onze o zo trotse, onafhankelijke Brusselse gemeenten plattelandsparochies. Toch hebben de borough presidents in vergelijking met de satraapjes van onze gehuchten zéér ingesnoerde bevoegdheden. Och, we zullen in een milde bui toestaan dat die van ons nog altijd verkozen mogen worden om met negentien bijna lege dozen te spelen. Ik stel voor dat we hen wijkmeesters noemen.

Maar in geen geval mogen de zachte kussens blijven liggen waarop telkens opnieuw zovele politici behaaglijk neerploffen als ze gezakt zijn voor de federale of regionale verkiezingen. Onze negentien paltsgraafjes moeten doordrongen raken van de verkillende gedachte dat ze niet langer sinterklaas zijn. De goedheiligman woont in Spanje en dat ligt ver van Brussel.

Onze gewestelijke bewindslieden dienen er zich nu eens eindelijk rekenschap van te geven dat zij een stadje van matige omvang besturen. Zij hebben de taken te vervullen van een schepencollege en lees daar vooral geen minachting in. Het is belangrijk, hoogst verantwoordelijk werk en in Brussel mag je het zeker geen lichte arbeid noemen.

Maar Brussel is niet Ciudad de México (9 miljoen) of Shanghai (23 miljoen) en ook niet Herstappe (80 inwoners). Brussel is doodgewoon Brussel, dit wil zeggen, één middelgrote stad, niet meer, niet minder. Dat geeft al genoeg sores.