Vagger

N iet dat ik zo meteen zou weten waar ons Brusselse woordje'vagger' vandaan komt, maar enig denkwerk levert op dat het wel eens van het woord 'vagebond' zou kunnen komen. Waar ik echter geen ogenblik aan twijfel, is dat men het in het Brussels niet heeft over 'een vagebond', maar wel degelijk over 'ne vagabond'. Het zal uiteraard niet op dat ene lettertje aankomen, 'mo het es vè het toch neki te zegge'.

Ne vagger, dus. Nooit te vroeg om daar wat aandacht aan te schenken. Temeer omdat de meesten onder ons - of we dat nu wilden of niet - ooit op de een of andere manier ne vagger geweist zaain. Of die vagger nu een jongen of een meisje was, of is, doet er niet toe. Ik zou zelfs durven te stellen dat ne vagger iets universeels heeft.

Het is in elk geval altijd aan de anderen om ons op een bepaald ogenblik als ne vagger te definiëren. Ik wil er echter dadelijk op wijzen dat in het Brussels over ne vagger milder geoordeeld wordt dan over ne vagabond. Persoonlijk zie ik het zo dat ne vagabond iets stouters, misschien zelfs iets minder sympathieks in zich heeft. Maar daarom verdient hij nog niet minder tolerantie.

Terug naar de vagger. De stelling "Iene ki ne vagger, altaaid ne vagger" gaat alvast niet op. Temeer omdat men in vele gevallen de vagger kan speile of ooithange. Nu is het uiteraard ook zo dat het begrip vagger vasthangt aan een bepaalde leeftijdscategorie. Die is weliswaar niet helemaal precies afgebakend, maar ze bestaat wel degelijk. Aan elk van u, waarde lezer, om zelf uit te maken en te beslissen waar die leeftijdsgrens ligt.

Zoals reeds aangestipt heeft elk van ons ooit de kans gehad om het etiket 'vagger' opgeplakt te krijgen, al was het maar op het ogenblik da we ons vè den ieste ki niks oentrokke en deide woe da we goesting in hadde. Dat zo'n ogenblik beklijvend, zelfs memorabel is, hoef ik ongetwijfeld niet te benadrukken. "De vagger as e vraa­gevoch­te ketje," zou ik haast durven te stellen. En daarbij wil ik ook opmerken dat wie nooit ne vagger geweest is, in elk geval wat gemist heeft.

Alles heeft uiteraard te maken met een spelletje spelen. Iets in de zin van "Ik goen heule neki loete zeen wee da'k zaain." De vagger (m/v) wil zich in de eerste plaats zelfvoldaan en geaffirmeerd voelen. Natuurlijk heeft dat laatste veel met teire en ni achterooitgoen te maken. Al bij al een goede leerschool om het verder te schoppen dan de doellijn, dunkt me.

Hoe ziet het profiel van de vagger er voor de rest uit? Zonder dat hij of zij nu in alle omstandigheden een haantje-de-voorste zou zijn, trapt men de vagger maar beter niet op de tenen. Met andere woorden: de vagger kent zaain ploch en dielt dei huugstens mè nen andere vagger. Maar laat het niet uitschijnen, waarde lezer, dat ik hier enkel en alleen een loflied op de vagger wil aanheffen. En toch…

Hebben sommigen, en dan vooral de wat ouderen onder u, soms geen zin vè daan vagger van vreuger neki goo wakker te schudde? Bij mij is dat in elk geval haast een wetmatigheid. Maar al wordt hij weer een beetje wakker, toch krijgt hij maar moeilijk de slaap uit zijn ogen gewreven. Laat het mij dus zo stellen dat het beter is een goede herinnering te bewaren aan de vagger die we ooit geweest hebben mogen zijn. En wanneer dat ons helpt om alle vaggers die we nog zullen ontmoeten, met een knipoog te aanschouwen, dan is dat mooi meegenomen.
Nateurlaaik kunne we de vagger in ons, of dat hem na slooimert of ni, altaaid om gooje roed vroege. Hem of haar kennende zal hij/zij ons zeker ni in de steik loete. De vagger is en blijft dus, om het kurkdroog uit te drukken, een vaste waarde.

Ik draag dit vagger-stukje graag op aan alle Brusselse en andere vaggers, die het hopelijk nog lang zullen blijven. Zij weten, evenals alle andere lezers trouwens, dat zij aan mijn respect geen ogenblik hoeven te twijfelen. Mo... tiens?! Da's raar... In iene ki stoet de vagger in maa kleirwakker op en zeit: "Awel menneke, ik wist ni da ge zu eet sympateek auver maa zou kunne geschreive hemme." Daaraan ziet men maar da ne vagger toch altaaid ne vagger blaaft.