Culinair Ontdekt: Pimm's

Het tennistoernooi van Wimbledon is weer op gang getrokken. Voor de producenten van Pimm's betekent dat het moment om de sluizen open te zetten. Heel Engeland gaat aan de Gin Cup.

Het verhaal van Pimm's begint in Kent in het zuiden van Engeland. Daar wordt James Pimm geboren, ergens op het einde van de achttiende eeuw. In 1823 heeft de man een oesterbar in de city van Londen. Gedurende heel de negentiende eeuw zullen oesters de mode zijn in Londen. Zowel rijk als arm eten de schelpdiertjes dankzij dat nieuwe supersnelle vervoermiddel: de trein. Aan de monding van de Thames liggen twee oesterbanken: Mersea Island en de rivier Blackwater aan de linkeroever, Seasalter op de rechteroever. De oesters namen de trein in respectievelijk Colchester en Whitstable, twee namen die ook vandaag nog onder oesterliefhebbers luiden als een klok.

Bij oesters moest iets gedronken worden. De Fransen hebben wijn, de Ieren Guinness, de Engelsen deden het met gin. Nu hoeft u geen drankorgel te zijn om te weten dat gin - zeker toen - ongenietbaar slecht smaakt. Het is een drank die men naar binnen kapt om de keel te ontsmetten, niet om er al nippend van te genieten. Daarom vonden onze voorvaderen de long drink uit. De zeelui dronken hun rum aangelengd met water. Gezien zij verplicht waren alle dagen ook wat citroensap te nuttigen, mengden ze die gelijk ook maar met de rum. Dat heette dan grog. De Amerikanen mixten fruitsap met (slechte) sterke drank en noemden het cocktail. In Scandinavië wordt er heel wat illegaal thuis gestookt. Ook daar wordt de moonshine altijd aangelengd met fruitsap "voor de veiligheid." Het spul smaakt in zuivere vorm erg medicinaal. Al die drankjes met een smaakje erbij zijn van oorsprong niets anders dan een poging om de afschuwelijke gedestilleerde drank te verdoezelen. De Fransen en Italianen moeten niet lachen, zij deden net hetzelfde: de vins cuits, de vermouths, de gekruide en gesuikerde wijnen, allemaal pogingen om slechte wijn te corrigeren.

James Pimm had zo zijn eigen mengsel, dat erg veel succes oogstte. Hij verdunde het ter plekke, deed er fruit bij en vulde er tankards mee, pinten met een oor. Eerst waren die van tin, later van glas. Het spul raakte bekend als Pimm's Gin Cup. Het hoefde niet altijd gin te zijn, uiteraard, dus kwamen er ook mengsels op basis van whisky, van rum, later zelfs van wodka. Elk kreeg een specifieke kruiding om de originele wansmaak te verbergen en om het eenvoudig te houden gaf James Pimm aan elk een nummer. No1 cup is, zeg maar, het origineel en ook de versie die men vandaag het vaakst tegen komt.

Rond 1850 werd de drank ook buiten Pimm's oesterbars (er waren er toen al meerdere) geschonken. De man verkocht op den duur zijn recept en Pimm's No1 Cup ging een eigen leven leiden.

De eerste fles Pimm's in mijn leven kwam er omdat iemand mijn ouders een fles had cadeau gedaan. In Engeland op vakantie geweest, vermoed ik. De fles bleef er jaren onaangeroerd staan omdat mijn ouders geen benul hadden waar of wanneer zoiets zou moeten gedronken worden. Wat er uiteindelijk mee gebeurd is, weet ik niet meer.

Jaren later waren wij op vakantie in East-Anglia, in Engeland. Het was er heerlijk weer. Niet grinniken, beste lezers, het klimaat van de Oostkant van Engeland is zonniger dan dat van België! Wij reden met de auto tussen de rijpe graanvelden en de zomerbloempjes en vonden het tijd om iets te drinken in een plaatselijke "Inn". Op de koer van zo'n eeuwenoude afspanning zaten de lokalen allemaal rond een glazen kan met fruit en groente, met glazen pintjes om ervan te genieten. Uit sympathie hebben we dan maar eens meegedaan. Pimm's No1 smaakt alvast naar kinine en gember, en waarschijnlijk nog naar anderhalf dozijn "geheime" kruiden, maar daarna wordt het pas leuk, met die limonade erbij.

Een traditionele Pimm's cup wordt als volgt gemaakt: in een grote, glazen kan met ijsblokjes schenkt men één volume Pimm's N°1 voor drie à vier volumes witte limonade. In oude merken spreken ze van Sprite of 7Up. Het moet echt wel witte limonade zijn. Wij Brusselaars noemen elke zoete soda limonade, maar zo werkt dat niet! Het is volgens het protocol ook toegelaten om een gembersoda zoals Canada Dry te gebruiken. Doe er nu muntblaadjes bij en laat minstens één tak munt uit de kan steken. Voeg er ook grote stukken aardbei, appelsienschijfjes en -yes- dun gesneden schijfjes komkommer aan toe, laat minstens één appelsienschijf over de rand hangen. Parasolletjes en feestelijke rietjes zijn toegestaan.

Ik zie de mensen en mijzelf genieten, op voorwaarde dat deze drank ijskoud en in volle zon wordt gedronken (waar ik doorgaans niet zo 'n fan van ben). Very English.
En als ik u nu nog vertel dat er op Wimbledon voor het eerst een Pimm's bar opende in 1971 op het open tennistornooi? En dat er sindsdien elk jaar gedurende die paar weken 80.000 pintjes Pimm's worden verkocht? Ik stond er paf van. Dat wil ik nog wel eens proberen. Nu nog een televisie vinden... Smakelijk.