Alex Deforce: 'Wie is de koning van de nostalgie?'

Drie weken lang deelt een Brusselse creatieveling zijn/haar/hun kijk op de wereld. ALEX DEFORCE is een schilder, tekenaar, radiohost en dichter die zich van podium, papier, voicemail, Bandcamp, 7 inch en soundwalk bedient. @alexdeforce + alexdeforce.bandcamp.com

Als de stoelen in de takken hangen, is de winnaar bekend, zo luidt een hyperlokale Anderlechtse zegswijze. Stoelen en takken vind je niet ver van de kade waar de woonboten al sinds Brussel-heugenis liggen. Aan de overkant van het kanaal, op het gravelpad tussen de woonblokken door, komen iedere vooravond een vijftal mensenlevens samen. Petanque op z'n Paepsems, met sixpacks pils, een DIY puntensysteem aan de dichtstbijzijnde lantaarnpaal en zitplaatsen voor iedereen.

Vorig jaar waren het nog Monoblocs, die witte plastic tuinstoelen die zich in elkaar laten stapelen. Toen stonden de stoelen verborgen in een monster van een struik onder een laag overgroeiend boompje, maar daar zijn de groendienst en/of Bruxelles-Propreté in tussengekomen.

De stoelen zijn van hout nu, en ze hangen ondersteboven op aan de takken van het boompje. De struik en het onkruid zijn verdwenen. Het oogt wat 'properder' zo, nog nostalgischer. Op de achtergrond is Le Gentleman zijn verloren glorie zelve. De taverne op het gelijkvloers van een van de woonblokken ligt er al jaren troosteloos bij. In theorie zou ze nochtans het publiek voor het oprapen hebben in de blokken, die huisvesten makkelijk enkele duizenden Anderlechtenaars en de wijk telt zo goed als nul volkscafés.

Hier hangt een herfstige rust, ook in de lente. Dat is de verdienste van de petanquers. Een kwetsbare rust, die enkel door keffende hondjes doorbroken wordt, op gezette tijdstippen, in groep op stap met bazinnen en baasjes. Vorige zomer zag ik een groep bejaarden zich schromelijk vergissen, het afgezette hondentoilet als petanquebaan gebruikend. Dat is vermoedelijk maar één keer gebeurd.

Wandelend tussen al deze prikkels en indrukken, besluit ik mijn koptelefoon op te zetten, soms moet de kalmte verstoord worden. Een bevriend muzikant heeft een nieuw nummer online gezet, traag trekt de melodie zich op gang ergens tussen lofipop en hedendaags chanson:

Ken jij de koning van de nostalgie?
In de donkerste straat van deze stad
Het is al eeuwenlang gesloten
Hij zwijgt, de koning van de nostalgie

Het is niet de eerste keer dat de Fransman TG Gondard (ook wel bekend als Colombey) Anderlecht bezingt. Online dekken ook titels als 'À Saint-Guidon', 'Cureghem' en recent nog eenvoudigweg 'Anderlecht' dezelfde lading. Maar op 'De koning van de nostalgie' schijnt zijn melancholie in het Nederlands, en dat klinkt uitzonderlijk goed. Al neemt hij voor de gelegenheid een poëtisch loopje met de waarheid, want de kranten die de vensters van de staminee bedekken, dateren van vorig jaar. Dat van die “eeuwenlang gesloten” deuren valt dus meer dan mee.

Maar wie is nu die 'koning van de nostalgie', of waarom heeft die zijn bar zo genoemd? De gewone King ligt honderd meter verderop in de donkerste straat aan Aumale, geen nostalgie te bespeuren. En die van het liedje, die houdt voorlopig zijn deuren gesloten.

Ik ben de koning van de nostalgie.

Het laatste woord was aan TG zelf.