Review | Thundercat op Couleur Café: excentriek visionair jamt en doet dansen

Met zijn soulvol falset, vingervlug basspel en gele dreads was Thundercat donzig en aaibaar, maar als het kriebelde, krabde hij of begon hij te jammen als een feliene freak. De fans lustten er pap van.

Zo zijn de katmetaforen meteen opgebruikt en kunnen we overgaan tot de orde van de dag, want twaalf jaar na debuutalbum The Golden Age Of Apocalypse en zes na Drunk, zijn doorbraak bij een breder publiek, stond met Thundercat wel degelijk een bijzonder kleurrijk visionair — dit keer met gele dreads — op het podium van Couleur Café te blinken. Kon het toepasselijker?

Hij was erbij toen saxheld (en jeugdvriend) Kamasi Washington zijn eigentijdse classic The Epic met hemelse spirituele jazz opnam, maar vooral toen rapper Kendrick Lamar zijn magnum opus To Pimp A Butterfly inblikte. Op dat moment was hij al een klankbord van Flying Lotus, de hipste producer van de scene in LA en ver daarbuiten. Die had hem aangespoord om tussen zijn sessies met de sterren — Snoop Dogg, Erykah Badu, Childish Gambino, Pharell Williams… — ook zijn eigen weg te banen.

Dat deed hij ook tijdens zijn derde (solo)passage in Brussel — hij speelde in 2014 en 2017 al in de AB. Soms iets te genadeloos. Zijn vingers gleden soepel tussen de zes snaren van zijn bas, en tussen de groovy mix van avant-garde jazz, hiphop en funk smokkelde hij net genoeg grappen om de sfeer te ontdooien. Eén keer liet hij de set even stilleggen om te checken of iemand uit het publiek oké was. "Soms voel ik me als Michael Jackson," klonk het.

Jammen en dansen

Precies een uur ver in zijn set, kondigde Stephen Bruner (de naam die op het paspoort stond waarmee hij kwam ingevlogen) aan dat het tijd was voor een feestje. Met een funky 'Funny Thing' sloeg de hele halve cirkel voor de Green Stage aan het dansen. Vervolgens gingen alle handen omhoog voor 'Them Changes', dat viraal ging via TikTok. Ter afsluiting was er een shout out naar Tame Impala-frontman Kevin Parker, een van Bruners vele vrienden-muzikanten, en hun psychedelische discotrack 'No More Lies'. Het waren niet toevallig die tracks waarop Bruners jams en improvisaties in het teken stonden van het pure dansplezier.

Dat was in het begin van de set weleens anders. Je kan niet anders dan ontzag hebben voor de vingervlugheid van Bruner, die al op zijn vierde bas leerde spelen. Zijn vader, een drummer, won ooit een Grammy met baslegende Stanley Clarke, en zelf leerde hij het vak met platen van Jaco Pastorius. Maar soms durft hij overdrijven.

Geluidsnormen

Wij hadden bovendien de fout gemaakt om bij aanvang van de set helemaal vooraan te gaan staan. Nu zou het ons verbazen mocht Thundercat persoonlijk op de hoogte zijn van de heronderhandelde Brusselse geluidsnormen, maar het was lang — héél lang — geleden dat een ritmesectie zo luid knalde.

Achter de visionaire bassist, producer en songwriter stond niet alleen de begenadigde toetsenist Dennis Hamm, maar ook een toren versterkers én drummer Justin Brown, wiens slagkracht een uitdaging voor de trommelvliezen vormde. Nadat we wat verderop in het publiek dekking hadden gezocht, begon alles in zijn plooi te vallen.

De passanten die vertrokken waren hadden wat meer ruimte gemaakt voor de fans die gebleven waren, en oeverloos gejam werd plots majestueus vakmanschap. Want laat één ding duidelijk zijn: wordt er over honderd jaar een overzichtswerk geschreven over muziek in het tweede decennium van de 21ste eeuw, dan krijgt Thundercat een aparte vermelding.