Primo: een Italiaanse verleidingsoperatie

Een terras als een oase, borden met bakken cool, een vriendelijke bediening en een bijzonder innemende patron: dat is de formule waarmee Primo, een sympathieke Italiaanse kantine, verleidelijk voor de dag komt.

Het is een recente trend: steeds meer Italiaanse restaurants maken zelf hun pasta’s. Je hoort ons niet klagen. Zoals Fresca, naast Bar du Matin, huldigt Primo dat principe dat getuigt van de goesting om het metier tot het uiterste door te trekken. Een voordeel dat die laatste plek heeft – zelfs al doemt de herfst al op aan de einder –, is het terras dat zich als een oase van rust aandient.

Spritz

We trokken naar Primo op een zachte augustusavond. Al snel bleek dat de warmte niet alleen buiten voelbaar is, maar ook binnen, waar je meteen met de glimlach wordt benaderd. De rijke kaart biedt plaats aan voorgerechten die bedoeld zijn om te delen – heel gepast piatti sociali genoemd –, pizzetta’s, verse pasta’s en desserts.

Met een huisgemaakte Spritz (€7,50) met vlierbessensiroop en Martini, die lekker was maar niet overrompelend, maakten we onze keuze. Beginnen deden we met vier genereuze bruschettine (€8), opgediend op een mooie plank met ruitjesmotief.

Pizza

De guacamole van erwtjes, ricotta en pancetta daarop was een slim idee en leidde ver voorbij de gebruikelijke tomatenblokjes. Hetzelfde gold voor de ‘Milky Way’ (€9), die burrata, gemarineerde courgette, gekonfijte tomaten, amandelen, citroenzeste en taggiasche-olijven samenbracht. Erg fris en origineel.

Met een kleine pizza (€9) met parmaham en gekonfijte courgetten werden de voorafjes afgerond. Op die pizza viel trouwens niets aan te merken, zowel het deeg als de garnituur waren verleidelijk lekker. Wat het allemaal nog leuker maakte, was de knappe patron die zichzelf deed gelden zonder een teveel aan sérieux aan de dag te leggen.

Pasta

En de pasta? Wel, onze toscanella (€13 voor de kleine portie) bleek perfect gaar te zijn en vergezeld te gaan van uitmuntende venkelworsten, een getomateerde saus en grana padano. Voor een luttele euro meer kan je een glutenvrije versie krijgen. Het enige minpuntje was de drankkaart, die wat meer gestoffeerd had mogen zijn. In het bijzonder met de artisanale bieren en natuurwijnen waar Italië toch niet meteen verlegen om zit.

Maar echt zondigen deed Primo niet, en ook de rekening bleek lekker licht. Hier zien ze ons ongetwijfeld nog eens terug.