BRUZZ in Angoulême (2): ontbijt à la belge, donc plutôt cool

Vrijdag 25 januari, 8.30 uur. De stad baadt in een stel vermoeide regenwolken. Angoulême ontwaakt versluierd. Ik zit op de bus, onderweg naar het ontbijt dat de Fédération Wallonie-Bruxelles organiseert rond de uitgeefstructuren uit Franstalig België.

Op de hoek van de rue Fontaine de Chande hangen de Daltons uit de ramen met onderaan een breeduit lachende Lucky Luke en Jolly Jumper. De stad omhelst de klassieke striphelden. Titeuf hangt ook zo rond te hangen. Maar boven op de traditionele strip zijn de voorbije jaren Angoulême en de wereld geconfronteerd met werk dat het medium heeft opgerekt en danig opgeschud. Een artistieke visie op het stripverhaal – noem het de graphic novel of de alternatieve strip – als een grenzeloze mogelijkheid, die het traditionele aantal pagina’s, de tekstballonnen en vakjesstructuur links laat liggen ten gunste van een visueel vertelexperiment. Als u zich afvraagt waar al die vernieuwing in de strip vandaan komt: hier gebeurt het.

Die experimentele scene staat centraal tijdens het ontbijt, dat “à la belge” zal verlopen, dus niet te formeel, “plutôt cool et amusant.” Met croissant en koffie in de hand worden boeken tevoorschijn getoverd, uitgedeeld, verkocht.

Fragiele maar fijne initiatieven

Veel Brusselaars zijn van de partij: de fantastisch rebelse bende van uitgeverij Frémok, waar ook Dominique Goblet, dit jaar voorzitter van de internationale jury, thuis is. Maar ook het übersympathieke, door stripmakers gedreven uitgeefplatform L’employé du Moi, waarin lieden figureren als Max de Radiguès, dit jaar genomineerd in de categorie Jeunesse, en – onder heel wat andere indie Americans, Charles Forsman, schepper… nu ja… van The end of the fucking world, dat onlangs door Netflix zeer succesvol in een tv-serie werd gegoten.

Les Éditions Nouvelles, uit de grond gestampt door onder anderen striplegende Benoît Peeters, schuift mee aan. Maar ook een fanzine als Vite, de schatkamer La Crypte Tonique, de drukmeesters van L’appât, en Éditions Image, dat essays publiceert die inhaken op strippublicaties.

Het zijn kleine, fragiele, maar o zo fijne initiatieven, die ondersteuning goed kunnen gebruiken, en behalve via een ontmoeting als dit ook worden gepromoot op een gemeenschappelijke stand in Le Nouveau Monde, gemeenzaam “l’expédition belge” genoemd. “Maar wat typeert die Belges?” vraagt stichter van La 5e Couche Xavier Löwenthal zich af. “Het is die vermolmde geur, van de vochtrijke grond! Wij zitten voortdurend aan de champignons!” lacht hij. Zo hoort u het ook eens van een ander.