BRUZZ in Angoulême (4): het monster strip

Als ik één ding gemeen heb met Emil Ferris, dan is het wel dat we allebei monsters koesteren. De Amerikaanse debuteerde pas op haar 55e als stripmaakster. Met haar lijvige, somptueuze en ronduit virtuoze My favourite thing is monsters kaapte ze meteen de Fauve d’Or voor het beste album van het jaar weg.

Haar ode aan het beest, dat we eigenlijk allemaal zijn maar dat we soms ook verstoppen om niet uit de massa te tuimelen, is een heuse tour de force die de stripwereld met verstomming sloeg. Ook een stripicoon als Art Spiegelman.

Juryvoorzitster Dominique Goblet huldigde gisteravond, op 26 januari, in een tot de nok gevuld Théâtre d’Angoulême, Emil Ferris als iemand die de grenzen van de strip niet verlegt, maar ze overhoop gooit. Het medium transformeren, is wat het in leven houdt. Waar blijft die Nederlandse vertaling?

Prijzen

Mooie woorden waren er ook voor Brecht Evens die de Prix Spécial du Jury ontving. Een weelderig kunstwerk is Het amusement, waarin de oud-Brusselaar ontzettend diep gaat, in de pulserende nacht, zichzelf en zijn schilderkunstige materie. In het Engels kreeg Het amusement de titel The city of Belgium, en die ‘city’ had nog wat te vieren gisteren.

Julien Lambert, eveneens Belg, kreeg de Polar SNCF voor VilleVermine. En Émilie Gleason, winnares van de Prix Révélation voor haar Ted drôle de coco, waarin ze uitbundig en kleurrijk het verhaal brengt van haar broer die lijdt aan het Asperger-syndroom, wortelt ook in België, Mexico en Ierland. Ze sprong, danste, huilde, alles tegelijk.

Andere prijzen waren er voor Halfdan Pisket, die zijn Prix de la Série kreeg voor het laatste deel van zijn Dansker-trilogie over de geschiedenis van zijn vader, voor de Éditions 2024, die de Prix Patrimoine kregen voor de heruitgave van een stripverhaal dat Gustave Doré maakte toen hij amper 15 was, en voor het Libanese collectief Samandal voor zijn anthologie Expérimentation (Prix de la BD Alternative).

Met de uitreiking van de prijzen loopt het festival van Angoulême op zijn einde. Ik trein weer naar huis, terwijl ik dit stukje schrijf. Na een ochtendlijk gesprek met Dominique Goblet, over haar voorzitterschap, de grote rol die vrouwelijke stripmakers vandaag spelen, de Belgische stripscene, en bovenal, haar nieuwe boek, L’amour dominical, dat verschijnt op 14 februari en dat ze maakte samen met Dominique Théate, een kunstenaar met een mentale beperking. Pionierswerk waar Frémok, de Brusselse uitgeverij, een patent op heeft.

Strip leeft

Het is iets om trots op te zijn, als Belg en Brusselaar. Het beeldverhaal is geen traditie, het is een monster dat bij vollemaan een vacht kweekt en bijtgraag altijd nieuwe generaties besmet. Uitwisseling, totale vrijheid, verbeelding, alleen zo blijft het in leven. En als er één ding is wat Angoulême leert, is het dat de strip in leven is. Door Emil Ferris, door Brecht Evens, door Émilie Gleason en door Dominique Goblet, maar ook door die 15-jarige Gustave Doré, door publiekslieveling Batman, door de waanzinnige MangaCity, de onwaarschijnlijke jonge talenten die hier een platform krijgen, door de pulp- en cultgrensganger Richard Corben, door toekomstverbeelder Tsutomu Nihei… En door de 200.000 mensen die in Angoulême door de straten dwalen op zoek naar verhalen.

Ik heb nogal wat taxi’s gedeeld met mensen de afgelopen vier dagen. De laatste, op weg naar het station van Angoulême was met een Duitse stripmaker, die voorlopig één publicatie op zijn naam heeft staan. Soms wordt het hem te veel, twijfelt hij of het wel zo armetierig hoort, of de strip nog wel toekomst heeft. Daarom komt hij naar Angoulême. “Elke keer als ik hier ben, weet ik het weer: de strip leeft. En dan kan ik niet anders dan ervoor gaan, voilà.”