BRUZZ in Angoulême (3): de juiste prijs

Vanavond, zaterdag 26 januari, is het zover. Het internationale stripfestival van Angoulême reikt dan zijn Fauves uit. Dat is een belangwekkende gebeurtenis: de prijzen (behalve de juryprijs en de Fauve d’Or voor het beste album van het jaar, ook voor de beste reeks, de revelatie van het jaar, voor het striperfgoed, de alternatieve strip en de polar) zijn voor de stripwereld ongeveer wat de Gouden Palm is voor de filmsector. Een prijs die visibiliteit – hoofdzakelijk in de Franstalige wereld, maar ook vlotjes daarbuiten – garandeert én verkoop.

Toen twee jaar geleden eindelijk nog eens een Belgisch – én zelfs Brussels – duo de Fauve d’Or won, was dat een totale verrassing. Dat was geleden van Benoît Peeters en François Schuiten in 1985, en hun De koorts van Urbicande, een aflevering uit de befaamde reeks De duistere steden. Éric Lambé en Philippe de Pierpont deden het zonder reeks, met het bloedmooie, hartverscheurende Paysage après la bataille, uitgegeven door het Brusselse Frémok in samenwerking met het Franse Actes Sud. Pure poëzie dat recht naar je hart sijpelt.

Zoveel talent in Schaarbeek?

Wat het dit jaar wordt, is koffiedik kijken. Lucie Castel, lid van het Schaarbeekse atelier De Geslepen Potloden, is voor het tweede jaar op rij genomineerd met Voyages en Égypte et en Nubie de Giambattista Belzoni, deuxième voyage (uitgegeven bij FLBLB).

Pierre-Henry Gomont dingt met Malaterre eveneens mee. Hij zit intussen weer in Parijs, maar maakte tot een jaar geleden deel uit van hetzelfde atelier, waar ook Max de Radiguès, dit jaar genomineerd in de sectie Jeunesse, de strijd om een prijs verloor van de Amerikaanse Jen Wang.

Zoveel talent in één atelier, in Schaarbeek? Wat zit daar in het water? Wel, niets bijzonders, tenzij misschien ervaring in het maken én uitgeven van strips: De Geslepen Potloden is ook de uitvalsbasis van uitgeverij L’employé du Moi. En misschien speelt het feit dat het atelier lustig de taalgrenzen aan diggelen slaat ook wel mee. De sympathieke bende bestaat uit lieden (zoals Wauter Mannaert, Pieter Fannes, Ben Gijsemans, Sacha Goerg) die lak hebben aan muren en grensposten en de meerwaarde zien in samenwerking – zie zo Weegee van Wauter Mannaert en Max de Radiguès. Ofwel heeft het te maken met het voortdurend timmeren aan de weg. Er wordt hier noest gewerkt, onder het alziend oog van de sociale controle.

De vrouwelijke stripmaker

Brecht Evens, oud-Brusselaar, is ook genomineerd met Het amusement. Hij won in 2011 al eens de Prix de l’Audace in Angoulême, en boert hier goed. Les rigoles heeft een trouwe schare fans achter zich, en dat kan meespelen. Anderzijds lijkt de jury dit jaar eindelijk de vrouwelijke stripmaker naar voor te schuiven. De Grand Prix ging dit jaar al verrassend niet naar de Amerikaanse legende Chris Ware, maar naar de Japanse Rumiko Takahashi. De Prix Jeunesse naar Jen Wang, en dit jaar dingen er bijvoorbeeld met Emil Ferrris (My favourite thing is monsters) en Nina Bunjevac (Bezimena) twee bijzonder straffe stripmaaksters mee naar de grootste onderscheiding.

Dominique Goblet, ons allereigenste Brusselse stripwonder dat op vrijdag haar nieuwe L’amour dominical (boek van het jaar!) vers van de pers zag rollen, zit de jury voor. We hebben er alle vertrouwen in dat het Dominiquaanse hart vol liefde voor het vak zal spreken.