'Avatar: the way of the water': megalomaan in de oceaan

James Cameron overtreft met sequel Avatar: The way of water zijn dertien jaar oude, eerste Avatar. En dat is de meest succesvolle film aller tijden.

Zelfs naar de normen van de regisseur van Titanic en Terminator 2: Judgment Day is het een megalomaan project. Vier sequels dacht James Cameron uit op Avatar, zijn ecologische SF-film die dertien jaar geleden het financieel grootste filmsucces ooit werd. Twee ervan zijn gedraaid. Het eerst vervolg is afgewerkt en moet de volgende maanden opnieuw een bioscoopfenomeen worden om de gigantische grote investering terug te winnen. Zo niet worden die Avatars Camerons Titanic.

Het zal moeten blijken of de grote massa zin heeft in een nieuw conflict tussen de Na’vi en de mens. Tussen blauwe reuzen met een staart en spitsoren die perfect samenleven met de wonderbaarlijke natuur van de verafgelegen maan Pandora en de militaristische, vernielzuchtige, respectloze mens.

Maar over een zaak moet Cameron zich geen zorgen maken. Zijn sequel overtreft het origineel. Het verhaal is iets minder simplistisch en oppervlakkig, al is er nog steeds ruimte voor verbetering. De mens keert om Pandora te koloniseren. Jake Sully en Neytiri zijn een doelwit en zien zich verplicht om met hun vier Navi-kinderen op de vlucht te slaan. Na wat aandringen krijgen ze asiel bij een watervolk met andere gewoonten.

Vergeet het verhaal. De onderdompeling in de fabelachtige fauna en flora van Pandora, en specifiek de waterplanten en waterwezens, is een ervaring, een spektakel dat zijn gelijke niet kent. Technologisch ligt Cameron zeemijlen voor op de concurrentie. Je weet niet waar eerst gekeken. Het is zelfs bijna jammer dat er op gegeven moment moet worden gevochten.

Vanaf 14 december in de bioscoop