Andréa Bescond werd als kind seksueel misbruikt door een buur. Ze drukte haar woede uit in een dansvoorstelling en nu ook in een film. Die schiet helaas tekort
De dwingende toon en structuur gunnen je amper bewegingsruimte en maken dat sommige emoties verkeerd overkomen. De therapiesessies dienen als structurerend element én als bron van humor. Ook spot ze met hoe haar verbeelding herinneringen, die ook worden uitgebeeld, kleurt. De film wordt zo overladen, de focus onscherp. Minder was meer geweest.
Lees meer over: Brussel , Film , Andréa Brescond
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.