Monster: aangrijpend, humane film van Kore-eda

Hirokazu Kore-eda heeft nog betere films gedraaid maar dat is meer een compliment dan kritiek. Monster is een aangrijpend humane film die op het einde aan Close van Lucas Dhont doet denken.

Hirokazu Kore-eda ging de hort op nadat hij Japan in 2018 eindelijk nog eens aan de Gouden Palm hielp met het goudeerlijke Shoplifters. In Frankrijk regisseerde hij Catherine Deneuve in de meta-film La vérité, in Zuid-Korea maakte hij Broker, een luchtige roadmovie over een handel in vondelingen. Monster is zijn terugkeer naar wat hij het best kan: humanistische kleinoden tevoorschijn toveren die tussen de regels door ook de Japanse samenleving bevragen.

Het verschil met parels als Nobody knows, Still walking of Our little sister is dat Monster vergezocht en een tikje sentimenteel overkomt. Zoals in Rashomon - al is de klassieker van Akira Kurosawa een heel ander beestje - krijgen we dezelfde turbulentie vanuit verschillende invalshoeken te zien.

Een alleenstaande moeder tracht te achterhalen waarom haar zoon zich plots vreemd gedraagt. Wordt hij te hard aangepakt door de nieuwe klasleraar? Wordt hij gepest? Is hij zelf een pestkop? Zoals meestal denkt de school meer aan de school dan aan een leraar of leerling. Zo leert ook de blik van de met ontkenning worstelende klasleraar.

In het derde deel kijken we eigenlijk door de ogen van de jongen zelf. Wat een sociaal drama met wat psychologische thrillerelementen leek te zijn verandert in een Japanse variatie op Close van Lucas Dhont op muziek van de legendarische, vorig jaar gestorven, filmcomponist Ryuichi Sakamoto.

De door volwassenen gecontroleerde maatschappij kan de bal lelijk misslaan. Iets wat Kore-eda professioneel zelden of nooit overkomt.

In de bioscoop vanaf 10 januari