Muziek van Tindersticks, zwoele sfeercinema, een zinderende Margaret Qualley: Stars at noon mag dan niet de beste film van Claire Denis zijn, er is genoeg om van te genieten.
Stars at noon zou geen film van Claire Denis zijn als hij niet grillig en suggestief was. De Franse regisseuse van cinefiele parels als 35 Rhums of High Life kan meesterlijk aantrekken en afstoten, verleiden en afschrikken.
Alleen heb je dit keer het gevoel dat ze niet elke scène heeft kunnen draaien die ze in haar hoofd had of gehinderd werd door complexe productie-omstandigheden ten gevolge van de pandemie. Het verhaal, geïnspireerd door een boek van Denis Johnson, ontglipt je in elk geval. Gelukkig is cinema meer dan een verhaal en baden de meeste scènes in een zinnenprikkelende, tegelijk zwoele en bedreigende of zelfs paranoïde sfeer.
De schitterend gefilmde rijzende ster Margaret Qualley (The Leftovers, Once upon a time in Hollywood) speelt me bewonderenswaardige overgave een berooide Amerikaanse journaliste. Een wip tegen betaling mondt ongepland uit in een passionele affaire met een Engelse zakenman. Mogelijk speelt gevaar daar ook een rol in. Beiden geraken niet meer weg uit een Nicaragua dat politiek-militair bijzonder onrustig is. Beiden voelen zich achtervolgd en zijn speelbal van de gebeurtenissen.
De koortsige maar nooit spannende politieke thriller flakkert regelmatig fel op om daarna weer wat uit te doven. Voor de jury van het Festival van Cannes volstond dat om Claire Denis, véél en véél te laat in haar carrière, eindelijk een grote prijs, de Grand Prix, toe te kennen.
In de bioscoop vanaf 3 mei
