In 1958 struikelden critici, niet onterecht, over de ongeloofwaardigheid van Vertigo. Alleen is Hitchcocks film ook een hypnotiserend voorbeeld van het vermogen van cinema om de kijker op te zuigen in psychologische duisternis en expressionistische kleuren.
Saul Bass’ generiek, de mise-en-scène, het camerawerk en de decors sleuren je genadeloos mee ten onder met James Stewart, die hoogtevrees heeft en verteerd wordt door zijn fascinatie voor de verdwenen Kim Novak. In 2018 is Vertigo de beste film aller tijden.
Fijn dat je wil reageren. Wie reageert, gaat akkoord met onze huisregels. Hoe reageren via Disqus? Een woordje uitleg.