Loyle Carner in de AB: een lesje in vaderschap

Loyle Carner herinnerde het publiek aan zijn schuchtere AB-passage in 2017, maar het contrast anno 2023 kon niet groter. Met zijn charisma en therapeutische mantra's veroverde hij niet alleen menig zieltje, hij bewees ook waarom hij twee dagen na elkaar voor een volle zaal speelt.

Loyle Carner, geboren als Benjamin Coyle-Larner, dropte eind vorig jaar met Hugo een van de meest melancholische en eerlijke platen uit 2022. Hugo, genoemd naar de Volkswagen Polo die Loyle Carner de geheimen van de Britse wegcode leerde, werd vooral het relaas van een stukgelopen vader-zoonrelatie.

Omgeven door een liveband en gehuld in een Adidas-plunje trakteerde hij het publiek met een dik Londens accent op oldskool rhymes, jazzy beats en een inkijk in zijn hart. "When I was younger, I wanted to be famous / Now that I'm older, I wish that I was nameless" rapte hij tijdens 'Polyfilla' a capella. Moedig van hem, want als kind worstelde Coyle Larner met dyslexie.

Men zegt wel eens dat het vaderschap je verandert als mens, ondergetekende kan er niet over meespreken, maar Loyle Carner is er het levende bewijs van. Als kind van een biraciaal koppel, voornamelijk opgevoed door zijn witte moeder, was hij lang op zoek naar zijn identiteit. Het vaderschap bleek de sleutel en daarom handelt zijn nieuwe muziek over onontgonnen thema’s. In 'Blood on my Nikes' hekelt hij de vele, vaak racistische moorden op tieners in de UK. En inde intro van 'Still' zei hij nog gauw "fuck the Tories!" Prompt staken een aantal niet-wetende toeschouwers een, allicht wat misplaatste, vuist in de lucht. Maar de boodschap kwam, dankzij zijn charisma, wel aan.

Het tempo lag hoog (soms wat té), zo haspelde hij de ene na de andere track af. Tussen de songs frommelde hij snel nog wat shout-outs naar zijn homies. Zo werden zijn broers bedankt, maar er waren ook figuurlijke bloemen voor gelijkgestemden zoals Tom Misch en Madlib terwijl hij het publiek elke drie nummers aan zijn prille vaderschap herinnerde. Het werd die avond zijn mantra. Waar de mond van vol is, loop het hart van over? Ongetwijfeld.

Had het allemaal wat minder solide gemogen? Misschien. Was de set wat stijfjes? Soms. Hadden we een moshpit verwacht? Neen, dat ook weer niet.

Loyle Carner slaagde er wel in, op een haast therapeutische wijze, het publiek op sleeptouw te nemen door zijn melancholische, poëtische maar bovenal universele kosmos. Goedgezind en gedwee knikten hoofden mee op het ritme. Want of je nu net ouder geworden bent of een niet zo nauwe band met je ouweheer hebt, elke zin uit zijn bind- en rapteksten is uiterst invoelbaar.

Eindigen deed de Brit met introspectie, de passage "Uh, when all this love's out of range / Everything around me changed, I'm supposed to stay the same" uit het nummer 'Loose ends' deed het publiek joelen en dansen. We werden zelfs aangemaand mee te zingen tijdens 'Ottolenghi'. Het typeert Loyle Carner: dansen en catharsis.

Loyle Carner, gezien op 25 januari in de Ancienne Belgique