Next big thing Iliona toont zich op Fifty Lab

Om the next big thing te spotten hoef je je sofa niet uit, want het showcase-festival Fifty Lab gaat voor zijn tweede editie online. Wij nestelen ons alvast in het pluche voor het fluwelen chanson van de Brusselse chanteuse Iliona.

Vorig jaar kreeg Brussel met Fifty Lab eindelijk zijn eigen showcasefestival. De vitrine oogde bescheidener dan die van grote broers als Eurosonic in Groningen en South by Southwest in Austin, Texas, maar organisatoren Five Oh, bekend van zijn Fifty Sessions, en KuratedBy pakten wel uit met een originele formule: gerenommeerde Europese festivals als Primavera Sound, Glastonbury en Best Kept Secret mochten mee de affiche cureren.

Dit jaar zou Fifty Lab in een afgeslankte versie plaatsvinden, tot de tweede lockdown na plan A en plan B ook plan C dwarsboomde. Maar het festival toont zich van zijn meest weerbarstige kant, want deze week ontplooit Fifty Lab plan D: met de d van digitaal, voor een rondje livemuziek, talks en interviews.

Onder meer Best Kept Secret, Dour en Primavera zetten je tijdens deze helemaal Belgisch gekleurde livestream aan om te bingewatchen, waarbij Brusselaars als de suikerspincrooner David Numwami, de nieuwe hoop van de grootstedelijke rap Frenetik en de alternatieve r&b-zangeressen MEYY en Reinel Bakole je aan het scherm mogen doen kleven, samen met onder meer 'alien popster' Dolly Bing Bing, Humo's Rock Rally-winnares Meskerem Mees en de feliene funkateers van Jaguar Jaguar.

Maar een showcasefestival is er natuurlijk vooral om the next big thing te spotten. En bij die profetie sluit Iliona het best aan. Voor corona de wereld veroverde, had nog niemand van haar gehoord. Te oordelen aan de drie singles die ze intussen uitbracht, zal daar snel verandering in komen. Op Facebook heeft ze nu 666 volgers, maar na de blik in haar laboratorium tijdens Fifty Lab, voorspellen we dat ze het Beest snel het nakijken zal geven.

Vergeet Barbara niet
“Ik heb pas anderhalve maand geleden voor het eerst mijn eigen liedjes live gezongen,” zegt de twintigjarige Brusselse aan de telefoon terwijl ze zich klaarmaakt voor de opnames van de videoclip die ze bedacht voor haar vierde, binnenkort te verschijnen single, 'Reste'. De primeur van dat optreden kreeg een intiem legertje gemondmaskerde luisteraars tijdens Qui Va Piano Va Sano in de Saint-Merri-kerk in Parijs, een minifestival waarbij beloftevolle artiesten als Yseult, Ichon en Pomme slechts vergezeld van een piano hun nummers uitkleedden.

De setting zat Iliona als gegoten. Dat ze wel “hyper stressée” was, bekende ze met trillende stem vanachter de grote vleugelpiano. “Ik ben nogal zelfbewust,” blikt ze terug. “Ik was nog te veel aan het denken, waardoor ik niet helemaal in mijn songs kon kruipen. Maar ik heb nog veel tijd om me dat podium eigen te maken, dus ik maak me daar niet te veel zorgen over.”

Iliona deed het publiek zijn adem inhouden met drie songs. Broze versies van haar eigen liedjes 'Rattrape-moi' en 'Moins joli'. En 'Parce que', geleend van de twee jaar geleden overleden Frans-Armeense superster Charles Aznavour.

“Ik ben vooral fan van het pianoarrangement dat Gainsbourg voor dat nummer heeft gemaakt,” verduidelijkt de zangeres. “Maar de tekst van Aznavour is wel heel mooi, met veel betekenislaagjes. Zo schrijf ik zelf ook graag.” Het liedje is een donker relaas over de frustraties van een jongeman die niet weet wat hij moet aanvangen met zijn liefde voor een twintigjarige allumeuse.

Iliona is zelf twintig. Haar ouders zijn geen artiesten, maar houden wel van kunst. Zelf heeft ze een boon voor de Oostenrijkse expressionist Egon Schiele, en heeft ze veel gehad aan de coming-of-­agefilm Palo alto. Liedjes begon ze tien jaar geleden te schrijven. “Mijn eerste song was een ode aan Nick Jonas van boysband The Jonas Brothers. Ik had een crush op hem.” (Lacht)

Vanaf haar vijftiende werd het serieuzer. Iliona raakte in de ban van Amy Winehouse en Alicia Keys, maar luisterde ook veel naar rap en klassieke muziek. Helemaal ondersteboven raakte ze van de directheid en de eerlijkheid van het chanson française. “France Gall, Françoise Hardy, ik heb ze allemaal verslonden. De artiest die me het meest betoverde, was Barbara. Haar liedjes zijn zo persoonlijk en intiem. Ik bewonder haar durf om, voor die tijd, heel donkere liedjes te zingen.”

Minder 'jolie' dan Angèle
In 2016 postte Iliona een nummer op YouTube dat werd opgepikt door Pierre Bertrand, de geluidstechnicus van L'Oeil Écoute Laboratoire, een opnamestudio in Brussel waar ook Roméo Elvis en de meiden van Juicy muziek inblikken. Hij zag meteen toekomst in haar muziek, maar Iliona hield de boot af. In 2018 ontmoette ze de Brusselse r&b-zangeres Ana Diaz. Het klikte en Iliona, die tot dan muziek in haar slaapkamer in elkaar knutselde met het programma Logic Pro, mocht de ep van Diaz producen.

“Ik vond het makkelijker om eerst de muziek van iemand anders te producen,” zegt ze. “Samenwerken met Ana was een geweldige leerschool. En ondertussen kon ik verder uitvlooien wat ik zelf wilde doen met mijn eigen nummers.”

Die eigen muziek is een slimme update van het Franse chanson. Haar teksten zijn donker en intiem zoals haar voorbeeld Barbara, de arrangementen eenvoudig, met net genoeg synthetische poptoetsen om het eigentijds te maken. Die fluwelen muzikale omkadering geeft ruimte aan haar grootste troef: haar hese stem, die donkerte en weemoed versmelt met warmte en sensualiteit. Denk aan Françoise Hardy met een spat Angèle, maar dan een tikje moins joli.

“Quand je n'y vois plus clair, aide-moi,” smacht ze zo in het verleidelijke 'Rattrape-moi'. “Aan wie die smeekbede gericht is? Veel mensen horen er een liefdesliedje in, maar belangrijker is de angst die eruit spreekt, en hoe je leert daarmee om te gaan. Eigenlijk is de tekst een conversatie tussen mezelf en mezelf.” Zoals de mannelijke stem die in het nummer opduikt, die zegt dat “tu peux pas laisser toutes les fins exister comme ça”, en die ze zelf blijkt te zijn. “Daar gebruik ik een stemvervormer. Ik zaai graag wat verwarring.”

Iliona's liedje 'Moins joli', haar recentste single, voelt lichter aan, dankzij de muziek. “Ik speel graag met contrasten. De tekst van mijn nieuwe song, 'Reste', is wat minder somber, maar de muziek is dan weer donkerder.” Het is dat subtiele evenwicht dat deze eerste glimp van Iliona zo veelbelovend maakt.

Nog een troef is dat ze alles zelf doet. Ze schrijft songs, arrangeert en producet ze, en ze neemt haar eigen clips op. Grote labels smeekten om een handtekening, maar de Brusselse koos voor het kleine Franse Artside, wiens grootste poulain de Franse rapper Zed Yun Pavarotti is. “Ik voelde me niet op mijn gemak bij die grote spelers,” benadrukt ze. “Artside is een kleine familie, maar ze zijn heel gemotiveerd. Dat staat dichter bij mijn persoonlijkheid.”

Iliona geeft toe dat je als Franstalige artiest, ondanks de bloeiende Brusselse scene, nog altijd langs Parijs moet. Maar verkassen zoals Angèle ziet ze zich niet meteen doen. “Tenzij ik constant over en weer moet pendelen. Tot zo lang zit ik goed in Brussel. Mijn familie en vrienden wonen hier. De scene is geweldig, en ik voel veel solidariteit.”

Dat ze de voorbije maanden debuteerde terwijl een virus de keel van de muziekindustrie dichtkneep, raakte haar als debutant niet te hard. “Ik had het geluk dat ik me op mijn muziek kon storten. En het goeie was: ik had sowieso geen shows op het programma staan.”

FIFTY LAB
20/11, 16.00, www.fiftylab.eu