Playground: op visite bij Le Motel

In de iMac op zijn werktafel bewerkt Le Motel zijn creaties met het programma Ableton en een batterij VST's – virtual instruments. “Ik probeer me daarin te beperken,” bekent hij. “Ik hoef geen 10.000 plug-ins. Minder mogelijkheden geven meer creativiteit.” Hij aast stiekem op een Prophet-synth, analoog spul met minder klankmogelijkheden. “Maar daarvoor moet ik nog even sparen. (Lacht) Eigenlijk kijk ik uit naar een plek waar ik een echte studio kan bouwen, waar het geluid beter is en waar ik me nog meer kan focussen op mijn werk.”

In zijn computer legt Le Motel zijn eigen geluidenbank aan. Dingen die hij ontdekt door in platenbakken te snuisteren en de wereldmuziekafdeling van de mediatheek te doorploegen, of gewoon uit de wereld plukt. Dat kan hier op straat, maar ook op zijn vele reizen. Begin vorig jaar bijvoorbeeld, trok hij naar Colombia. In de jungle ging hij op zoek naar zichzelf bij de Ticuna, een inheemse stam die hem de medicinale kracht van planten en de bedwelmende exotiek van dierengeluiden leerde kennen. “Op zo'n plek leef je echt in het moment, je begrijpt opnieuw wat essentieel is in het leven.”

Hij nam er geen geluiden op, maar liet er wel het idee voor zijn nieuwe ep verder rijpen. Die wordt de eerste uitgave op zijn kersverse label Maloca en heet Transiro – Esperanto voor 'transitie'. “Dat woord verwijst naar de persoonlijke omwentelingen die ik meemaakte, maar ook naar de muziek: je hoort een mix van elektronische en organische geluiden die je niet meteen kan thuisbrengen.” Anders dan bij zijn vorige ep, Oka, wilde hij de muziek minder documentair maken. “Daarop hoorde je bijvoorbeeld duidelijk traditionele gezangen uit Vanuatu. Op Transiro hou ik de grenzen veel vager, waardoor het verhaal universeler wordt. Ik hou van de gedachte dat iemand anders op de wereld naar mijn muziek luistert en net hetzelfde voelt als ik. Of iets totaal anders.” (Lacht)

Le Motel is een globetrotter, letterlijk en figuurlijk. Van de wereld van zijn gouden platen met Roméo Elvis die hier tegen de muur hangen naar die van de houten rasp die hij meenam uit San Basilio de Palenque, een onooglijk dorpje in het noorden van Colombia. Van het boek A visual history of typefaces and graphic styles naar de vinylplaat Music from the mountain provinces uit de Filipijnen die ik uit zijn rek pluk. “Kijk naar die obi strips die ze rond die albumhoezen wikkelen,” zegt hij over een paar albums die hij vorig jaar meenam uit Japan. “Ze hebben me geïnspireerd voor het artwork van Transiro.” Nog enthousiaster is hij over een lp getiteld The great animal orchestra. “Die hoort bij een expo die ik net in Londen bezocht. Dierengeluiden triggeren er een digitaal grafisch schouwspel. Génial. Zie je, alweer dat contrast.”

De ep Transiro is nu uit (Maloca Records)