Tussen bitch en bling: wat ouders moeten weten over de hiphop van hun jonkies

“Parents just don’t understand” rapte The Fresh Prince al in 1988. Daar zit iets in. Want wat moet u in vredesnaam denken van de hedendaagse hiphop die uw zonen en dochters dagelijks door het huis laten knallen? Sukkelt ook u onbeholpen de generatiekloof in? Nu BRUZZ in de Week Van De Belgische Hiphop het genre viert, maken we graag de ouderlijke macht wat wegwijs.

Newsflash: u bent niet langer de viriele patser of de frisse nimf die door dolverliefde medestudenten tot in de vroege uurtjes werd getrakteerd. Of gestalkt. Lijf en geest staan minder strak dan vroeger. De afbetalingen stapelen zich op. De energiefactuur swingt de pan uit. De kinderen stellen zich nonstop aan op TikTok. En ze luisteren naar hiphop. Híphop, godbetert! Hun bonkende beats bonzen door de woonkamer nét wanneer u zich met een zelfbereide cappuccino wil wagen aan een intrigerend krantenartikel over de kernuitstap. Als u even later geheel mindful uw dagelijkse yogakwartiertje wil aanvatten, brult uw jongste “Fok uw rolmodel, uw moeder neuk ik morgen wel!” door de veranda.

Bij het avondeten, tussen linzensoep en veggieburger, blaffen uw koters een zoveelste viruslading de wokpan in met “Gij se vieze vuile fucking hoerezoon!” en “Kan nie vertrouwen in een rat of een snitch!”. Soms weet u het ook niet meer. Worden uw kids opgevoed door Zwangere Guy in plaats van door u en uw partner? Hoe zal dat eindigen? Sta ons toe de groteske generatiekloof even te dichten.

Doe uw research!

Mja, het kan er heftig aan toe gaan in die hedendaagse hiphop. Een “fok” hier en een “bitch” daar. Druist zonder twijfel in tegen uw verknochtheid aan een willekeurige wereldreligie. Of stelt het de etiquette op de proef die uw eigen moeder of vader ooit vast reuzebelangrijk vonden, toen zij zich nog lieten inspireren door orakels zoals Phil Bosmans, Richard Nixon of Margaret Thatcher? Soit, laten we niet veralgemenen. Hiphop stak al in de tweede helft van de jaren zeventig de kop op en toonde zich in zijn meer dan veertigjarige bestaan erg kleurrijk en eclectisch. Zoals liefhebbers van klassieke muziek Wagner van Satie kunnen onderscheiden en zoals rockfans Coldplay en Sonic Youth graag vér uit elkaar houden, zo ook respecteren rapfans het wanneer u niet alle hiphopartiesten over één kam scheert. Voor elke aan Xanax verslingerde mumble rapper met een spraakgebrek is er een soulvolle taalvirtuoos die hiphop tot jazz omturnt. Voor elke gore seksrapper is er een wereldwijze straatpoëet die de genuanceerde maatschappijkritiek niet schuwt. Of heeft u misschien nog nooit van Kendrick Lamar, Little Simz, Yong Yello of Frenetik gehoord?

“Hiephop? Da’s toch geen echte muziek!” bralt uw nonkel Polle wellicht tijdens de polonaise op ‘Laat De Zon In Je Hart’, rücksichtlos zwalpend van Tante Truus naar zijn Orval. Ah, les goûts et les couleurs! “En die rappers zijn zo plat en weinig geëngageerd”, vult voornoemde Truus dan aan, die naar eigen zeggen het hippiegeneuzel van Bob Dylan aanhangt. Tja, van blues, rock-‘n-roll of techno wordt toch ook niet om de haverklap gewichtigheid en sociaal engagement gëeist? Mogen uw kids zich alsjeblieft nu en dan eens lekker amuseren op schaamteloze feestmuziek? U ging vroeger toch ook helemaal loos op ‘Come On Eileen’ en de macarena? Of op ‘Satisfaction’ van Benny Benassi? ‘Daddy Cool’ van Boney M., iemand? Welaan dan.

De bitch bent u zelf. Of uw hond.

Nee, helemaal overenthousiast was u niet toen uw tiener het bij het vieruurtje over “die bitch van wiskunde” had. Toegegeven, zelf heeft u een gloeiende teringhekel aan de zelfingenomen feeks die uw nageslacht tergt met algebra en het type narcisme waar Stalin niet van terugheeft. Maar goed. Bitch dus. Of “biatch”, afhankelijk van de hoeveelheid rigueur waarmee het wordt gerapt. Zoals, bijvoorbeeld, in Damso’s verkwikkende toonbeeld van hoofse lyriek “La biatch me dit qu’elle a mal au cul”. Tuurlijk, u wil uw kroost uiteraard niet zien ontpoppen tot misogyne eikeltjes. “Seksisme is uit den boze in mijn crib”, zo denkt u vast, terloops een handvol problematische lyrics uit uw favoriete songs van AC/DC, Van Halen en The Rolling Stones (‘Some Girls’ – ahum!) uit uw gedachten verbannend.

Nu wil het dat ‘bitch’ in hiphop niet uitsluitend wordt aangewend om vrouwen mee te kleineren. Zo dient ‘bitch’ in Kendrick Lamars ‘Humble’ zijn zelfkastijding: “Wees nederig, jij bitch”, zo snauwt hij zichzelf toe, een verwijzing naar de bijbelpassage in Jakobus 4:7 (“God keert zich tegen de hoogmoedigen, maar aan nederigen schenkt hij zijn genade”).
Duizelingwekkend wordt het pas in de klassieker ’99 Problems’ van rapkoning Jay Z die het in “I got 99 problems and a bitch ain’t one” niet heeft over een lichtekooi die hem heeft belazerd maar over...een teefje. Zoals in: een vrouwelijke hond. Meer bepaald de drugshond van de politiebrigade die ooit Jay en zijn dealende kameraden moest besnuffelen tijdens een politiecontrole.

Bling is niet het geluid van uw deurbel

Dus laat uw kids gerust lustig “bitch” rappen, maar schets even de context voor hen. Ja, ze zullen u ervoor haten maar dat doen ze sowieso al. Wel oppassen met het N-woord, beste pappies en mammies. Dat is uit den boze. Dan hebben we het niet over nacho’s, Nitrazepam of nurfen. U krabt nu radeloos over de kale plek waar ooit uw kapsel zat? Wel, Google is uw vriend.

Cruciaal: probeer alsjeblieft uw hiphopminnende lendenvrucht niet bij te benen als het op rapjargon aankomt. Niemand zegt vandaag nog “lit” of “swag”, trouwens. Noem uw kroegmakkers geen “homies”, verwijs niet naar uw gezinsleden als “the famz” en zeg in godsnaam nooit dat u een liedje “tight” vindt. Die term gebruikt u trouwens best uitsluitend in een zin als “Het lijkt mij hoog tight voor een pousse-cafeeke”. Probeer uw kalmte te bewaren wanneer uw zoon en dochter van school thuiskomen en u achteloos begroeten met “skrrt!”. Dat is heel normaal. Storm niet als een idioot naar uw voordeur wanneer één van hen “blingbling!” zou roepen. Nee, dat was de deurbel niet. Nu ja, niemand zegt vandaag nog “blingbling”.

U mag zich anderzijds wél zorgen maken wanneer u in een sms’je op de toevallig rondslingerende gsm van uw hangjongere “de popo heb mn jonko ontdekt” leest. Da’s iets minder lit.

Spiegel

Chillax dus, beste homedaddy -en mommy. Zeker, u krijgt de stuipen van al dat onnozele jargon. En u vindt al die nieuwe hiphopnummers op elkaar lijken. Maar dat kunnen we ook zeggen van een hoop blues-, reggae- of hitparadeliedjes, geef toe. Bekijk het zo: uw weerbarstige, immer nukkige pubers kunnen in hiphop hun beslommeringen kwijt. Hiphop is een spiegel, quoi. Eentje waarin uw kids heus wel fake van authentiek kunnen onderscheiden. Het is hun punk, hun grunge, hun rave. ’t Is de grote broer die ze misschien niet hebben.

Dus schenk uzelf een cavaatje in. Kruip onder een tv-dekentje. Kijk naar The Crown op Netflix. En doe in godsnaam die belachelijke Yeezy’s uit.